Opowiem Ci historię…

Zbieram się do tego podsumowania roku i spisania planów na kolejny  od kilku dni i jakoś nie potrafię tego ogarnąć w jedną spójną całość, która byłaby tak absolutnie moja. Skasowałam już chyba ze 3 ‚pełne wersje’, które po przeczytaniu na spokojnie nie przestawały sprawiać wrażenia, że chyba podświadomie próbuje zmusić się do zrobienia czegoś, czego wcale robić nie chcę. Ostatecznie po przeczytaniu tego, co właśnie stworzyłam dochodzę do wniosku, że jest pewnie zbyt osobiste, by publikować to na blogu i znając życie klikając ‚opublikuj’ popełniam kolejną w swym życiu głupotę. Cóż, trudno. Inaczej pisać nie potrafię i kiepsko wychodzi mi bycie kimkolwiek innym niż sobą. Będę dalej naiwnie wierzyć, że w dobie wylewającej się zewsząd obłudy, hipokryzji i kreacji stworzonych pod publikę wciąż gdzieś są ludzie, którzy szukają prawdy.

Od dawien dawna zaczynałam każdy kolejny rok z pomysłem na rewolucyjną zmianę swojego życia. Miałam ambitne plany spisane na kartkach, które dziwnym trafem lubiły gubić się w okolicy końca stycznia, więc i tak za każdym razem szłam do przodu po ścieżce, którą kreśliło życie. Czy to oznacza, że ostatecznie nie podsumuję tutaj mijającego roku i nie opowiem Wam, co mi w głowie siedzi? Cóż…nie. Opowiem, bo naiwnie wierzę, że czasem wpadacie tu po prostu jak do koleżanki, pogadać przy herbacie i może przy okazji znaleźć odrobinę motywacji czy inspiracji na fajne życie. Nie będę wyliczać i wypunktowywać swoich osiągnięć czy porażek. Nie będę dziś świecić statystykami, pokazywać Wam zdjęć do porównania ani analizować  najpopularniejszych tekstów. Dziś opowiem Wam pewną historię.

Zrezygnowałam z marzeń

Grudzień 2013 był czasem, w którym zrezygnowałam z marzeń. Może ze wszystkiego ? Zrezygnowałam zupełnie, zdawało się, że ostatecznie… Na szczęście życie miało inne plany i dzięki kilku wspaniałym osobom, a zwłaszcza jednej, od stycznia ’14 na nowo zaczęłam odzyskiwać wiarę w marzenia i swoje możliwości. Tak, w swoje możliwości, bo właśnie porzucenie tej wiary doprowadziło mnie wcześniej do miejsca, do którego nigdy więcej nie chcę wrócić – przestałam marzyć….

Cały 2014 rok tak naprawdę był wolny od presji noworocznych postanowień, a jednocześnie osiągnęłam w ciągu tych 365 dni chyba więcej niż kiedykolwiek wcześniej. Osiągnęłam to, bo uwierzyłam, że mogę to zrobić, a kolejne cele stawiałam przed sobą nie patrząc na datę w kalendarzu. Najważniejsze, co udało mi się zrobić to porządek w mojej głowie. Poukładałam dokładnie we wszystkich najważniejszych jej zakamarkach i to właśnie dzięki temu jestem tu, gdzie jestem i jednocześnie nie zgubiłam po drodze siebie. Nauczyłam się doceniać i dorosłam do tego, że nie muszę mieć wszystkiego na już i nie wszystko da się mieć od razu. Wreszcie, po kilku już latach bycia ‚na swoim’ odcięłam mentalnie pępowinę, dzięki czemu jest mi łatwiej myśleć o nas. O naszej trójce, o mojej rodzinie, o naszych planach, nie uzależniając ich od nikogo innego, dzięki czemu tak naprawdę mogę marzyć, o czym zechcę. Bez ograniczeń.

Odważniej patrzę w przyszłość

Powoli, ale systematycznie porządkowałam swoje otoczenie, a także bardzo ostrożnie starałam się wybierać ludzi, z którymi chcę mieć jakikolwiek kontakt. Dziś czuję, że jestem gotowa na aktualizację listy znajomych na fb.  Tak, na fb, bo większość z nich realnie w moim życiu raczej nie istnieje, więc czystki zrobię bez bólu, bez poczucia, że cokolwiek stracę. Przeciwnie – z pełną świadomością, że właśnie tak należy zrobić. Przestałam oszukiwać sama siebie i przestałam mówić innym to, co chcą usłyszeć. Mówię albo to, co mam do powiedzenia, albo nie mówię wcale, co do tej pory zdarzało mi się bardzo rzadko. Jednocześnie poznałam w tym roku mnóstwo wspaniałych osób, które sprawiły, że odważniej patrzę w przyszłość. Osób, które przywracają mi wiarę w człowieczeństwo. Takich, które reprezentują tę kategorię ludzi, z  którymi mi po drodze. Takich, którzy mnie inspirują, motywują do działania – choćby absolutnie nieświadomie. Ludzi, którzy są po prostu szczęśliwi. Są sobą, robią to, co kochają i potrafią się tym cieszyć. Potrafią docenić samych siebie, a jednocześnie są tak bardzo ‚dostępni’ i otwarci. Sam fakt, że wiem, że oni istnieją jest dla mnie inspiracją.

„Nauczyłam się w tym roku więcej niż przez co najmniej kilka poprzednich lat.”

Wiki nauczyła mnie miłości w tej najpiękniejszej, najczystszej postaci i jednocześnie udowodniła nam, jak bardzo można walczyć o miłość w imię dobra drugiego człowieka. Ja nauczyłam się przebaczać… przynajmniej trochę. Zrozumiałam, jak wartościową moją cechą jest umiejętność spojrzenia na kogoś i dostrzeżenia w nim po prostu człowieka. Bez patrzenia na osiągnięcia czy porażki, liczby w statystykach, status społeczny, miliony na koncie czy ich brak. Po prostu, człowieka takiego jak ja i Ty.  Z radościami, smutkami i wartościami w sercu.

W tym roku zrozumiałam też, że naprawdę niewiele potrzeba mi do szczęścia , a wiele z tego, co jeszcze niedawno wydawało się ‚niezbędnym’ dziś po prostu nie ma znaczenia. Udało mi się znaleźć dobrą stronę większości pozornych niepowodzeń i wyciągnąć wnioski z popełnionych błędów.

„Znalazłam ‚swój styl’. Nie tylko w szafie, ale w życiu w ogóle „

Także w sferze ‚bardziej przyziemnej’ zrobiłam w tym roku bardzo wiele dla siebie. Nauczyłam się, jak fotografować emocje. Pokochałam fotografię nie na żarty i znalazłam w niej sposób na życie. Udało mi się zmienić też sporo naszych nawyków na dużo zdrowsze. Z miesiąca na miesiąc dorastałam do  decyzji o podjęciu wyzwania zwanego regularną i częstą aktywnością fizyczną. Znalazłam ‚swój styl’. Nie tylko w szafie, ale w życiu w ogóle. Z dnia na dzień bardziej wiem, czego chcę. Co to ma być, jakie ma być i jak to osiągnąć. To mi bardzo ułatwia podejmowanie decyzji, usprawnia pracę i dzięki temu mogę zaoszczędzić mnóstwo czasu. Jestem bliska znalezienia swojego ‚przepisu na udane życie’ i jestem z tego cholernie dumna, bo osiągnięcie tego w wieku niespełna 23 lat to nie lada wyczyn. Poza tym, wreszcie zaczęliśmy więcej podróżować i choć to ‚więcej ‚ to wciąż zdecydowanie za mało, jesteśmy na dobrej drodze.

2014 to był dobry rok!

Jeden z najtrudniejszych w moim życiu i jednocześnie chyba jeden z piękniejszych. Zrozumiałam, że nie rewolucja jest sposobem na sukces, a ewolucja. Powolne, ale konsekwentne podążanie w świadomie wybranym kierunku, w stronę przemyślanego celu. Wreszcie pojęłam, że na wszystko przychodzi odpowiedni czas.

Moja głowa kipi od pomysłów – są to plany, by udoskonalać zmiany zapoczątkowane w 2014r.

Dlatego, gdy myślę o rozpoczynającym się właśnie 2015 roku nie czuję potrzeby, żeby diametralnie coś zmieniać. Pierwszy raz od kiedy pamiętam nie mam ciśnienia na wywracanie swojego życia w imię rewolucji, jaką miałyby wprowadzić noworoczne postanowienia. (edit 2020 – btw, miesiąc po napisaniu tego tekstu spontanicznie postanowiliśmy z Torunia wyprowadzić się do Trójmiasta ;D) Nie, nie chcę stać w miejscu. Chcę iść naprzód i się rozwijać, ale w swoim tempie i zgodnie z naturalnym rytmem. Moja głowa kipi od pomysłów, ale – poza listą ‚do kupienia/wymienienia’ – są to raczej plany, by udoskonalać zmiany zapoczątkowane w 2014.

Mam tak, że żeby tworzyć coś wartościowego, muszę czuć się dobrze zarówno ze sobą, w miejscu, w którym spędzam większość czasu jak i w życiu ogólnie. Dlatego niepomalowana ściana, brak wyznaczonego miejsca do pracy  w domu, chaos w garderobie czy paznokcie w stanie ‚zmiłuj się’ sprawiają, że nie mogę się skupić na robieniu tego, co powinnam. A, że bardzo chcę popracować nad swoją efektywnością, rok zacznę pewnie od takich właśnie zmian.

Nader wszystko jednak w tym roku planuję dalej skupiać się na celebrowaniu życia, docenianiu, rodzinie, wartościach i wspaniałych ludziach. Chcę dbać o to, co najważniejsze.

Chętnie poczytam o Waszym planach i przemyśleniach na ten rok, szukam inspiracji!