Wieczór | slow parenting

Wybija 18:00 i zaczynam je czuć – te motylki w brzuchu, które zaczynają tańczyć na samą myśl, że to już, za chwilę nadejdzie ten czas. Ten moment, na który czekałam cały długi dzień – pora spania dziewczyn. Po kolacji, poprzebieram w piżamy, przeczytam bajkę, utulę je do snu i wreszcie wezmę głęboki oddech po kolejnym długim dniu. I to nic, że nim usiądę na spokojnie przede mną jeszcze ogarnięcie całego mieszkania, a później praca. Fizyczne oczyszczenie przestrzeni jako wstęp do psychicznego resetu – to brzmi dobrze. Wierz mi, że gdy jesteś mamą spędzającą ze swoją ukochaną dwójką 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu, wizja randki ze ścierą w kuchni naprawdę brzmi zachęcająco, gdy tylko dodasz do nich słowa cisza, spokój, radio i ‘sama’…więc ten jeden raz w ciągu dnia sprzątam z przyjemnością.

Naciskam ‘play’, by obejrzeć nagrane wcześniej seriale (to tak w ramach odmóżdżenia) i w międzyczasie rozprawić się z pierwszą częścią listy codziennej listy ‘to do’ związanej z pracą, a więc odpisuję na maile, komentarze, wybieram zdjęcia i kasuję niepotrzebne itd. Popijam gorącą(!) herbatę, wyłączam telewizor, zamykam na chwilę oczy i …chłonę ciszę. Tak bardzo napawam się każdą jej najmniejszą cząstką, celebrując ten moment, kiedy nikt już nie biega po domu, nie skacze po kanapie i nie robi fikołków tuż obok mnie… Jako, że takiej formy relaksu nie mogę przeciągać dłużej niż kilka minut, bo od razu bym zasnęła ( a lista ‘to do’ wciąż długa), włączam ulubioną playlistę i biorę się dalej za pracę. Randkę ze ścierą zamieniam więc na bliskie spotkanie z Photoshopem, Excelem i WordPressem, ale o ile obróbka zdjęć i inne ‘mechaniczne’ czynności idą mi zazwyczaj całkiem sprawnie, tak bywają dni, gdy pomimo natłoku myśli nie jestem w stanie sklecić dla Was sensownego zdania. Gdy jednocześnie głowa pęka mi od przemyśleń i spostrzeżeń, które chodziły za mną przez cały dzień, ale jakoś nie mogę poskładać ich w jakąkolwiek całość. I wiesz co? Wtedy daję za wygraną. Tak, odpuszczam zwyczajnie, bo jedną z rzeczy, których nauczyłam się ucząc się żyć świadomie jest słuchanie siebie i odpuszczanie wtedy, gdy walczyć nie warto. Więc wyłączam ekran, zakładam tylko drugą słuchawkę, zamykam oczy i celebruję wspomnienia. Tylko ja i muzyka. TA muzyka, bo większość tej playlisty to utwory, z których każdy ma dla mnie jakieś znaczenie. Czasem jeszcze poczytam jakąś książkę, przejrzę gazetę albo jakieś ciekawe artykuły zapisane “na kiedyś”, a później nadchodzi północ. Ta wymarzona północ, kiedy dzieci śpią, mieszkanie jest sprzątnięte, komputery wreszcie wyłączone a większość zadań z listy ‘to do’ wykonane. Czas tylko dla nas, w ciszy i spokoju, tylko we dwoje..

Jako dziecko, czy nastolatka nigdy nie rozumiałam, po kiego groma dorośli tak bardzo pieklą się na dzieci o niektóre błahe sprawy. Że śniadania nie zjedzą, ścianę porysują kredką, ubrania założą na lewą stronę… Dziś wiem, że zadawałam sobie złe pytanie, bo sęk nie w tym “po co”, ale “dlaczego” wielu się tak złości i wścieka. I wiem dlaczego… Bo zapominają o sobie i swoich potrzebach. Uwierzyli w słyszane zewsząd “dziecko wywraca życie do góry nogami”i zamiast nauczyć dziecko życia ze sobą, zostawiają siebie gdzieś hen daleko i uczą się na nowo – życia z dzieckiem, zatracając tak naprawdę to, co w rodzicielstwie najpiękniejsze – umiejętność cieszenia się tą przemijającą, czasem wkurzającą, ale wciąż słodką, niepowtarzalną i bezcenną codziennością z maluchami. Nie mają swojego wentylu bezpieczeństwa, którym mogłaby ulecieć choć część codziennych frustracji i to ich gubi. To sprawia, że tracą równowagę, przestają cieszyć się rodzicielstwem, a zaczynają być jego więźniami. Znasz to?

Dopóki nie zostałam mamą, nie miałam pojęcia o macierzyństwie w praktyce i w sumie nadal może mam niewielkie, ale od zawsze wiedziałam, że jedną z najważniejszych zasad będzie dla mnie to, że jeśli nie zadbam o siebie, nie będę potrafiła wystarczająco dobrze zadbać o swoją rodzinę. Taka pierwsza zasada naszego slow parentingu, która sprawia, że to wszystko – choć na wariackich papierach – całkiem sprawnie funkcjonuje, a my pomimo młodego wieku i niewielkiego doświadczenia popełniamy póki co niewiele większych błędów. Dzięki pewnym rytuałom i zasadom udaje nam się zachować równowagę, która sprawia, że mamy cierpliwość, czas i wystarczająco siły, by zamiast klapsów, krzyków, płaczu i kar były rozmowy. Godziny rozmów, tłumaczenia, przytulania, natychmiastowego reagowania na płacz niemowlaka i wspólnie spędzonego czasu. Taki slow parenting procentuje z kolei trzylatką, która potrafi nazwać swoje emocje, rozmawiać o uczuciach, nie reaguje panicznym płaczem na nowe sytuacje itd.

Ten mój moment, o którym Ci właśnie opowiedziałam, mój wieczór jest czymś, czego nie oddam za żadne skarby. Był pierwszym elementem codzienności, o który walczyłam, gdy pierwsze wspólne dni totalnie rozstroiły nam dzienny rytm funkcjonowania. Czymś, bez czego nie funkcjonuję. Psychicznym szybkim detoksem, bym mogła skutecznie naładować baterie na cały kolejny, długi dzień. Rytuałem, którego potrzebuję, żeby nie zwariować. Żeby nie zmienić się w matkę frustratkę, tylko śmiać się z tego, że z Mią na rękach czasem muszę potańczyć zumbę żeby zasnęła, a Wiki, nie mogąc znaleźć taśmy, przykleiła swój najnowszy obraz do szafy …na klej! Dzięki moim wieczorom, w dzień śmieję się z tych codziennych momentów i wkładam je do szufladek w swojej pamięci jak najcenniejsze skarby, bo wiem, że nikt nie da mi przeżyć życia po raz drugi.

O świadomym życiu będę tu pisała w tym roku więcej, bo wiem, że jeśli tylko będziesz chciała, możesz zmienić swoje życie na lepsze, tak jak zrobiliśmy to my. Na początek możesz znaleźć swój sposób na codzienne odreagowanie i spróbować, przez kilka dni chociaż spróbować, tak po prostu być i cieszyć się tym, co tu i teraz. Żeby zwolnić, odzyskać harmonię i wsłuchać się w siebie, bo to podstawa świadomego życia. A kto nie chce świadomie przeżywać każdego dnia i wyciskać z niego tego, co najlepsze?

Slow life i slow parenting

Dwa minusy dają plus

Zamieszczone: 7 listopada 2016

Gdy los rzuca we mnie dwoma minusami, robię z nich plus. Przestałam walczyć z życiem i wściekać się na rzeczy, których nie zmienię. Gdy jest burza, myślę o tym, że po niej zawsze wychodzi słońce. Jeśli coś mi nie pasuję, myślę – czy mogę to zmienić? Jeśli tak – wymyślam jak i działam. Jeśli nie […]

Nic nie jest nam dane “raz na zawsze”… | slow life

Zamieszczone: 6 lipca 2016

Naprawdę dawno nie obudziłam się tak przerażona. Nie było ich – nie wiedziałam, gdzie są dziewczyny, a Ł. się oddalał. Nie mogłam go dogonić, kompletnie nie reagował na krzyk – tak jakby nie słyszał… Tego ranka otworzyłam oczy przerażona jak nigdy dotąd i odetchnęłam z ulgą widząc, że jednak leży obok. Nagle miałam kompletnie w […]

38 komentarzy

Zmarnowałam lata. Ty też robisz to zupełnie nieświadomie!

Zamieszczone: 5 maja 2016

Wymówki. Wszyscy doskonale je znamy, ale dlaczego pozwalamy sobie tak łatwo rezygnować z marzeń, oszukując samych siebie? “Nie mogę sobie na to pozwolić”, “tak się nie da”, “to nie jest dobra pora” – czy jest ktokolwiek, kto choć raz nie usprawiedliwiał się w ten sposób? No właśnie. A jak jest naprawdę? Ile w tych stwierdzeniach […]

28 komentarzy

…pięknego trudne początki | równowaga i slow life

Zamieszczone: 1 lutego 2016

Dzisiejszy wpis powinien pojawić się na blogu już dawno, jako swoista zakładka „zacznij tutaj” tudzież „pierwszy raz?”, ale od kilku miesięcy wciąż zadaję sobie pytanie, czy na pewno żyję już na tyle świadomie, żeby się w tym temacie choćby z autopsji wymądrzać. Później siadam, spisuję pomysły na wpisy i widzę, że to wszystko, wielkie wszystko, które w dzisiejszych czasach […]

11 komentarzy