Nic nie jest nam dane “raz na zawsze”… | slow life

Też tak uważam, ostatnio jeszcze mocniej naciskam na “te chwile”, analizując to co się dzieje wokół nas. Jednak nie wszyscy z otoczenia to rozumieją. Niektórzy uważają, że w tym momencie trzeba cisnąć jak najwięcej co by za kilka lat móc leżeć i się nie martwić o nic, to jest priorytet dla nich. A ja ? Co raz bardziej jestem zmęczona takimi ludźmi, ich materializmem i pogonią za… no właśnie za czym ? !

Masz rację i też tak uważam! Rodzina i zdrowie, także zmykam do mojej małej:)

Bardzo się zgadzam! W zabieganiu nie doceniamy tego co mamy, a wystarczy na chwilę się zatrzymać i rozejrzeć. Rozumiem doskonale to zabieganie, bo sama doświadczam go niemal codziennie, dlatego staram się skradać choć krótkie chwile na bycie razem, rozmowę z dzieckiem, uśmiech, wspólny wieczór. Super tekst! 🙂

Miałam jakiś czas temu taki taką historie ze starszym synkiem (3,5). Byliśmy w centrum handlowym. Z reguły nie biorę dzieci do sklepów – po co, ale czasami trzeba, kupić buty, przymierzyć. Starszy synek biegał po korytarzu – ja biegam za nim, staram się nie spuszczać dziecka z oka, należę do naprawdę przewrażliwionych matek…

W centrum nie było dużo ludzi, specjalnie pojechaliśmy na 10 rano, kiedy dopiero otworzyli, żeby nie musieć przepychać się przez tłum. Na korytarzu były takie duże drzwi, prowadzące, nie wiem, moze do jakiegoś wyjścia ewakuacyjnego )taki wąski korytarzyk) synek tam wbiegła drzwi się za nim zatrzasnęły….nie dało ich się otworzyć od naszej strony, były zablokowane..

JA przerażona, krzyczę, wale w te drzwi, nie wiem gdzie jest, gdzie pobiegł, co jest dalej, gdzie prowadzą…..okropne uczucie… patrzę na ścianę, przycisk przeciwpożarowy, już miałam wybijać szybę (bo co, mam czekać?), drzwi się otworzyło. Otworzył je Pan w niebieskim kombinezonie i przyprowadził mojego synka…
To trwało chwile, ale ta chwila była okropna….w takich sytuacjach zdajemy sobie sprawę jak życie jest krótkie, kruche i trzeba się cieszyć a nie zamartwiać tym, że wszystkie zabawki leżą na dywanie i że jest u nas wieczny bałagan (bo u mnie jest) i w ogóle mi to nie przeszkadza.

Bardzo fajny ten post i bardzo prawdziwy. Musiałam go udostępnić. Wiele osób nie zastanawia się nad tym…. powiem Ci, że ja się akurat zastanawiam nad takimi rzeczami i przestaje się przejmować tzw bałaganem. Czasu również mi brakuje, ucieka mi dzień, doba. Również należe do osób, które nie lubią marnować chwili tylko wole coś zrobić pożytecznego, ale prawda jest taka, że trzeba się czasem zatrzymać i popatrzeć co jest koło nas.

Niezwykle często zapominamy, że życie i chwila w której trwamy bywa tak ulotna …. Piękny wpis!

Wiesz, popłynęly mi łzy. Ostatnio też wkurzyłam się na męża, bo coś tam. Byłam obrażona jak nie wiem co! I też zawsze sobie wyobrażam- kurde! Przecież jak on taki wkurzony za chwilę pojedzie do pracy i coś się stanie to nigdy nigdy przenigdy się z tym nie pogodzę, że tak go kocham, że nie umiem bez niego.. I wszystko jest nieważne. Tylko to, że jest moim cudownym nieidealnym mężem i najlepszym tatą. A dokładnie wczoraj moja mama dostała takiej jelitowki ze szok. A że jest po chorobie nowotworowej to siłą zaciągnelam ja do lekarza. Tak z “głupią” jelitowka jak sama to nazwała. Ale ryczałam jak bóbr jak widziałam, kiedy prawie mdleje z braku siły. Jestem mazgajem. Ale bez mojej rodziny umarłabym pierwsza na ziemi. Dziękuję Ci za ten wpis!

Bardzo mądry wpis choć trochę przeplatany smutkiem, bo jak sobie wyobraziłam te wszystki straszane rzeczy, o których piszesz to łezka mi się zarkęciła. To ważne żeby pamiętać tylko o tych najważniejszych rzeczach, rodzinie, czasie wspólnym i nie martwić się pierdołami. Szkoda tylko, że na codzień bardzo łatwo o tym zapominamy, dobrze, że jest Ktoś kto o tym przypomina 🙂
Dzięki!

Świetny wpis, który daje do myślenia…

pięknie napisane…
http://paula-visage.blogspo…

Pięknie napisane….Ja to przeżyłąm….3 lata temu Straciłam tatę ….W jednym momencie….Był zdrowym, silnym mężczyzną…Pracował w delegacjach więc nie było go w domu na codzień….Kiedy przyjezdzał to wiadomo, każdy miał swoje zajęcia, drogi…. Nikt nie myślał o tym, że to mogą być ostatnie chwile razem….I przyszedł dzień 29 czerwca 2013 roku….Urodziny mojego męża….Przygotowywałam imprezkę, upiekłam placek z truskawkami – dla taty bo bardzo go lubił i chciałam mu zrobić przyjemność. Jeszcze rano zadzwoniłam do mamy, żeby tata mi podrzucił ogórki kiszone ( mama robi najlepsze ). Jakieś pół godziny później mama oddzwania….Odbieram tel. Ona w płaczu próbuje mi coś przekazać, nie rozumiem co mówi więc proszę, żeby jeszcze raz spokojnie powiedziała….Wtedy usłyszałam – tata leży siny i ne przytomny! On nie oddycha! Pogotowie już jedzie….Więc ja tak jak stałam w dresach, w kapciach i chyba ze szmatą w ręku wziełam kluczyki od samochodu i wybiegłam z domu. Nie wiem jak dojechałam cała i zdrowa i że nikogo nie zabiłam – jechałam nie zwracając uwagi na prędkość, znaki….(wiem to było nie rozsądne). Dojechałam na miejsce. Pogotowie już było. Tatę reanimowali. Nigdy nie zapomnę tego widoku. Jest serce zaczęło bić….Szybko karetką do szpitala….Na izbie ponowna reanimacja….I stało się…Wyszła pani doktor, żeby nam przekazać, że nie udało się… Ostatnie pożegnanie z tatą….Niestety on już się z nami nie żegnał…..Nie zdążył poznać swojej wnuczki….Ale wiem, że patrzy na nas z góry….i czuwa nad nami…..Też zaczęłam patrzeć na życie inaczej, że jutra może nie być. Chociaż nie zawsze mi to wychodzi to staram się żyć chwilą, a kiedy przychodzą chwile złości to wtedy przypominam sobie to co się wydarzyło i zmieniam swoje nastawienie….

Wzruszyłam się 😉 Piękny wpis otwierający oczy na małe, przyziemne sprawy. Dzięki!:)

Znów wycisnęłaś ze mnie łzy…
Masz rację – to wszystko to są pierdoły… Z nich utkana jest nasza codzienność, przez co trudno je czasem przeoczyć, a przy zmęczeniu denerwują jak cholera, ale nie na nich powinniśmy się skupiać…

Ostatni akapit jest mega prawdziwy.
Dzięki Ci, Kochana :*

Jak zwykle fajny, mądry wpis, piękne zdjęcia, na które można patrzeć bez końca, śliczne dziewczyny… Kiedy ta malutka tak urosła?? 🙂

Bardzo fajny wpis, dla mnie bardzo na czasie- dwa dni temu tez zrobiłam awanturę o pełny zlew. Pozdrawiam Ania