Jak przygotować dziecko na rodzeństwo?

ja właśnie przygotowuję mojego 2,5 latka do pojawienia się braciszka. Dla mnie chyba najważniejsze jest żeby właśnie nie mówić dziecku że “będzie dzidziuś i będziecie się razem bawić” gdyż to może na początku być bolesnym rozczarowaniem. Bo właśnie tak jak piszesz- noworodek śpi, je, robi w pieluchę i potem znowu śpi albo je 😉 Dlatego opowiadam że dzidziuś w brzuszku dużo śpi i potem też będzie dużo spał 🙂 To wystarcza- syn rozumie i już nawet sam mówi że dzidziuś będzie spał w małym łózeczku a on w swoim-dużym 🙂
Najbardziej się boję tego, jak się rozdwoić podczas np przewijania czy karmienia kiedy niemowlak zabiera 100% mojej uwagi, czy syn nauczy się cierpliwie czekać aż skończę? bo straszny z niego przytulas… No i kąpiele- kogo kąpać i kłaść najpierw spać? Syn lubi sobie posiedzieć w wannie a teraz gdy pojawiła się mała wanienka uwielbia w niej się pluskać, nie wiem więc czy najpierw dać posiedzieć jemu- ryzykując że niemowlak mi się ze zmęczenia rozdrażni czekając, czy najpierw kąpać niemowlaka z zaglądającym co chwilę do niego starszakiem, co raczej nie sprzyja wyciszeniu przed snem :p

Hm…ja jakoś specjalnie nie obmyślałam co robić by było dobrze, nie czytalam poradnikow, nie pytalam ludzi- wyszlo. Mam chyba wyjątkowe szczęście do dzieci póki co (trzecie w drodze i nie wiadomo z jakim charakterem się urodzi). Nie miałam problemu z:
nieprzespanymi nocami- jedno karmienie podczas mojego snu,
odstawianiem smoczka-nie przyzwyczajalam
nadmierna laktacja-do dziś się zastanawiam w jakim celu tak naprawdę jest laktator,
Dzieciaki zaczęły szybko chodzić, mówić..
Wiadomość o rodzeństwie była najlepszym prezentem dla starszego, jedynym momentem zazdrości było jak ktoś przychodził zobaczyć nowego członka rodziny i słychać było “to mój brat idź juz sobie” 😀 Zawsze pomocny i troskliwy.
Może dla tego, że dzieci zawsze traktowałam jak ludzi. Nie słuchałam tekstów typu “to małe dziecko, nic jeszcze nie rozumie”. Mówiłam wyraźnie zaczynając prostymi słowami, wrażeniami- fajnie potem usłyszeć od niespełna 3latka wyrazne “helikopter”, wszystko wyjaśniałam, odpowiadałam na pytania i tak jak sama musiałam przygotować się na nowego potomka przygotowywałam starszego. My dorośli nie lubimy żyć w niepewności lubimy wiedzieć co i jak lub chociaż spodziewać się co może się wydarzyć i tak podeszłam do zapewnienia stabilności dzieciom. Tak jak sami musimy się przygotować do wyjazdu, przeprowadzki, jakiejkolwiek zmiany to logiczne jest by uświadomić dziecko.
Dzieciaki nadal są za sobą, kochają się i wspierają ale pojawił się w naszym życiu czynnik który zaczął ich poróżniać i zaczęły się lepsze i gorsze monety w relacjach, a mianowicie szkoła i przedszkole. 2 rozne światy i dzieciaki mają swoje zainteresowania oddzielnych kolegów i targu się teraz który ma lepiej 😀 ale to zapewne mały pikuś w porównaniu z tym co nas czeka gdy już będzie etap liceum.
Co do 3potomka oczywiście obydwoje cieszą się i sa dumni. Starszy z zamilowania do wszystkich bobasow, młodszy, że on też będzie starszym bratem 😉
Mimo, że oboje chcieli siosyrzyczke (no przecież brata juz mają) nie było, aż tak trudno przekonać do kolejnego braciszka (no tak rodzinka.pl nam się udala) cieszą się i w nawyk juz też im wszedł tekst “ważne by zdrowe bylo” Kochane te moje dzieciaki. A jak będzie po porodzie…. czas pokaże juz niedługo. Czy czekają mnie wyzwania i odkrycie uroków macierzyństwa , czy wszyscy staniemy na wysokości zadania i obędzie się bez zbednych nerwowych sytuacji? Wierze w siebie i maluszka w brzuszku ?

A ja mam pytanko, jaki rozmiar sukienusi macie? 5-6?

Szóste i siódme – o taaak! Rozwaliła mnie teściowa, kiedy na kilka tygodni przed planowanym porodem powiedziała mojemu synkowi: “Po porodzie tatuś pójdzie do pracy i ty będziesz musiał opiekować się mamą i siostrzyczką!” Powiedziała to oczywiście w dobrej wierze, próbując pewnie przygotować Johnka na to, że lekko nie będzie i czasem będę potrzebowała wsparcia (np. takiego podania pieluchy albo czasu na przebranie małej), ale litości… Obarczanie trzylatka odpowiedzialnością? To przecież dziecko! Od razu zareagowałam, może wg niektórych za mocno (szybkim sprzeciwem bez możliwości negacji), ale widziałam po minie synka, że trochę go te słowa przestraszyły, że poczuł się niepewnie. No bo co – taty nagle nie będzie a on będzie miał ogarniać chorą (po cc) mamę i małego stworka, co to go jeszcze na oczy nie widział i nie wie, czym się to je? Nie wiem, czemu tak się dzieci straszy… Rozumiem, że chce się je jakoś przygotować, ale można przecież inaczej – bez podkopywania ich poczucia bezpieczeństwa czy odbierania dzieciństwa… Co do kolejnego punktu – przy pierworodnym rozwalało mnie, jakie porady rzucali najbliżsi. Że w dużym pokoju powinnam opróżnić dolne półki regałów, bo przecież dziecko książek nie czyta – powinny tam być maskotki, żeby moj uczący się chodzić synek to właśnie je miał pod ręką, a nie książki (których przestawianie mnie irytowało, przez co uczyłam 1,5 rocznego malucha nie ingerowania w mój układ na tychże półkach). Bo dziecko w domu, to pod nie trzeba ustawić mieszkanie. Roześmiałam się wtedy (Taki tekst padł na serio!). Mój dom, mój pokój, moje książki – to mały pojawił się w NASZYM mieszkaniu, a nie my w jego – on ma się dostosować, nie my. Mmay żyć razem wspólnie, on tu nie rządzi – tłumaczyłam. Cóż, raz bardziej mnie rozumiano, innym razem zarzucano mi, że “dzieciństwo dziecku odbieram”. Teraz też to słyszę, gdy wymagam sprzątnięcia zabawek po jednej zabawie, nim się zacznie bałaganić z kolejną. Cóż. Dzięki temu moje dziecko uczy się jakiejś dyscypliny, tego, że nie można bałaganić bez końca, ale przecież jest mu też łatwiej – mały bałagan łatwiej sprzątnąć niż całodzienne rozwalenie wszystkiego, prawda? 😉

Co do naszej sytuacji i uczenia się siebie, Jankowi zdarzały się napady zazdrości, np. “Ej, to MÓJ ręcznik!” (gdy mała akurat wszystkie pomoczyła i miała w praniu) albo gdy akurat potrzebowaliśmy zająć się młodszą ja i mąż, a synek chciał się akurat wtedy bawić. Wołał więc i wołał z drugiego pokoju, czasami kończył płaczem lub krzykiem. Ale nie reagowaliśmy zbyt przesadnie na jego zachowanie, tłumaczyliśmy, dlaczego nie możemy teraz podejść, że mała jest głodna albo że trzeba ją umyć i że akurat w tym momencie potrzebuje nieco więcej uwagi. Pilnowałam też, by to samo mówić córce (tak, wiem, mało kumatej teraz, ale zależało mi, by synek słyszał, jak i jej mówię to samo, co czasem jemu): że teraz muszę wysmarkać brata, że teraz idę mu poczytać bajkę, że teraz razem zjemy obiad, a ona musi poczekać na swoją kolej. Także zdarza się, że nie biegnę do niej od razu, nie jest małym terrorystą 😛 Wszyscy w naszej rodzinie są ważni i każdy – zależnie od sytuacji – potrzebuje uwagi. Młoda nie ma tu żadnego monopolu na czas czy pierwszeństwa. Owszem, często na to wychodzi, bo jest niemowlęciem, ale po tych kilku tygodniach bycia razem i uczenia się siebie, synek przyzwyczaił się do tego i wczoraj nawet sam poszedł ją uspokoić, bylebyśmy z mężem zjedli do końca obiad! Wita się z siostrą, gdy wstaje, mówi jej “dobranoc”, gdy kładzie się spać… Wybiera skarpetki, które mam jej założyć i tak, zdarza mu się odmówić mi pomocy, ale – jak słusznie napisałaś – ma do tego święte prawo. Nie jest moim służącym, nie musi niczego za mnie robić, nie jest od tego. Fajnie oczywiście, kiedy dziecko od najmłodszych lat sprząta czy robi coś w domu, ale nie czarujmy się – niektóre obowiązki są tylko rodziców i to przede wszystkim oni mają je wykonać – małe dziecko może wtedy, kiedy traktuje je jak zabawę, kiedy chce samo, kiedy to sprawia mu frajdę…

Ogółem, zgadzamy się ;D

W kwestii “Po drugie…” czy jak mówiłaś, że źle się czujesz itp. to czy Wiki wtedy nie pytała twierdząco “bo masz w brzuszku dzidziusia?”

A w kwestii “Po piąte” jeśli karmi się noworodka/niemowlaka piersią na żądanie i jeśli różnie śpi albo ma dolegliwości brzuszkowe to owszem w ciągu dnia uda się znaleźć czas na zabawę ze starszym dzieckiem, ale z wieczornym usypianiem to już nie każdego dnia tak się da, jeśli chce się, aby kładło się o stałej porze. Wtedy to tato musi Je połozyć, bo On piersią nie nakarmi 🙂

BTW: jeśli mogę Moniko, proszę o odpisanie na maila 🙂

Mimo, że jestem już po etapie oswajania dziecka z tematem pojawienia się rodzeństwa to z ciekawością przeczytałam wpis. Właściwie czytając punkt po punkcie myślałam jest OK, robiłam tak samo/podobnie. Zatrzymałam sie przy 7 punkcie.. jak udało Ci się zagonić Wiki do łóżka o szybszej godzinie? Moja Oliwka (4,5 lat) ma mega problem z szybkim zasypianiem, kąpie się ok 19 tak żeby po kąpieli mogłą jeszcze pobyć z nami, o 20 ruszamy do łóżka i czytamy jej bajkę lub puszczamy bajką czytaną a mimo to zasypia ona dopiero po 21 częto w okolicy 22.. i prawie zawsze kolejnego dnia budzi się marudna ;/

Drugie dziecię ma 5,5 miesiąca i żadnych scen zazdrości nie było wręcz same czułości i chęć opiekowania i pomocy mamie. Mimo tak krókiego czasu relacja między nimi jest przepiękna i już teraz bardzo silna. Starsza po powrocie z przedszkola najpierw biegnie do brata a dopiero potem do mnie. Po jednej nocce u babci, opawiadała braciszkowi jak to za nim tęskniła, tuląc i gilając go jednocześnie!

Pozdrawiam!

Nie wiem, co napisać… Bo we wszystkim masz rację, no! 🙂 Stosowałam u siebie podobne zasady, choć nieco zmodyfikowane, bo między moimi synami jest dużo mniejsza różnica wieku – roczniak rozumie jednak zdecydowanie mniej niż trzylatka. O, może jedno bym dodała – jeśli starsze dziecko prosi o coś, co dostaje to młodsze – dać! Obaj nasi chłopcy karmieni byli mm – kiedy starszy zobaczył, że młodszy dostał butelkę, też koniecznie chciał swoją (choć nie była pora jedzenia). Daliśmy, nie z mlekiem, a z wodą. Wystarczyło, nigdy więcej nie poprosił. Chciał się bawić na macie jak mały dzidziuś – proszę bardzo. I tak dalej. Prawdę powiedziawszy wiele nauczyłam się na błędach moich rodziców 😉 Moja młodsza siostra urodziła się, gdy miałam niecałe 2,5 roku – pamiętam dobrze, jak na nią czekałam, całowałam mamy brzuch itd. A kiedy przywieźli ją do domu ze szpitala… była owinięta w mój ukochany kocyk! Poczułam się okropnie. Dlatego kocyk starszego syna to u nas świętość, młodszemu nie wolno dotykać 😉 Tak samo pamiętam, jak wszyscy zachwycali się tym, jak moja młodsza siostra raczkuje. Dlatego i ja zaczęłam bawić się w raczkowanie, a wtedy usłyszałam, żebym się nie wygłupiała, że jestem już duża itd. W ogóle tego nie rozumiałam – czemu moją siostrą wszyscy się zachwycają, a mnie nikt nie chwali? Ogólnie moi rodzice popełnili chyba niemal wszystkie możliwe błędy, jeśli chodzi o wychowanie rodzeństwa, a mimo to się kochamy (choć do przyjaźni nam daleko, ale to kwestia różnicy charakterów i środowisk, w których wzrastałyśmy, bo chodziłyśmy do różnych szkół, miałyśmy innych znajomych itd.) – to tak na pocieszenie dla tych, którzy boją się, że coś zrobią źle, lub już mają jakieś błędy za sobą 😀