Drugie dziecko ?

A Wiki tutaj wygladala cudnie, przepiekne loczki i sliczne ubranie 🙂

Z rodzenstwem jest naprawde roznie! Ani mala roznica wieku nie daje gwarancji sukcesu ani duza gwarancji porazki. Ja widze, ze chyba bede glosem lagodzacym tutaj ta demonizowana roznice wieku. Moj brat jest mlodszy ode mnie o 14 lat, od mojej najmlodszej siostry o 11. I wiesz co? Wszyscy mamy ze soba swietny kontakt, wiadomo byla przepasc rozwojowa miedzy nami ale absolutnie nam to nie przeszkodzilo w niczym. Od kiedy sie z siostrami dowiedzilaysmy ze bedziemy miec malutkiego dzidziusia w domu bylysmy zachwycone! Teraz juz moze zachwycone nie jestesmy 😀 (Żarcik:)) ale nasze relacje sa wciaz bardzo dobre. Po prostu my sie z rodzenstwem kochamy i nawet jak sie czasem nie dogadujemy to wiemy kto nam zawsze pomoze w potrzebie! Moj syn ma 5 lat, a moja coreczka 15 miesiecy i tez nie widze problemu. Wszystko zalezy od naszego nastawienia i nienastawiania dzieci przeciwko sobie (co duzo rodzicow robi)!
Ale ze pisze dopiero dzis a Ty masz juz 2 coreczki, nie musze Cie do niczego przekonywac 😀

Miedzy mą a moim bratem jest 9 lat różnicy i nie polecam… przez 9 lat byłam jedynaczką i ciężko było mi potem znieść zmianę sytuacji (mimo że bardzo chciałam mieć rodzeństwo). Potem byłam zła że nie mogę wyjść z koleżankami tylko musze opiekowac się bratem a jak poszłam do liceum i na studia to nasze drogi całkiem sie rozeszły. Dopiero teraz gdy brat ma prawie 18 lat zaczynamy mieć znów wspólne tematy. Może z siostra było by inaczej.. nie wiem ale wiem że ja swoim dzieciom tak dużej różnicy nie zafnduję

Rodzenstwo jest po to, aby bylo z kim wspominac. Z nikim innym nie bedzie takiej perspektywy. Dziadkowie, rodzice, wujkowie tez sie do wspolnych wspominkow nadaja ale zupelnie nie tak. Poza tym, moja mama jest jedynaczka, wczesnie zostala sierota i zostala zupelnie sama. miedzy innymi dlatego mam dwojke. Beda mieli siebie jak nas, chocby za 100 lat, zabraknie.
A milosci do dzieci sie nie dzieli na 2, ona sie mnozy!

Kochana masz w sobie tyle obaw.Zupełnie jakbym czytała siebie z przed roku. Czytam czytam, i wiesz co ci powiem?Pewnie tego nie widzisz ale ty już kochasz to dzieciątko.Nie ma go jeszcze na świecie ale już jest w twoim sercu.Te twoje obawy, że nie będziesz go kochała wystarczająco mocno, że nie będziesz już tylko dla twojej córki, ale też dla drugiego maluszka, to wszystko jest zwyczajnie przejaw matczynej troski i miłości.Martwisz się bo kochasz!To bardzo trudny temat a zarazem delikatny.Ja miałam te same obawy, tylko że to dzieciątko już było w moim brzuszku.Wiele razy płakałam bo bałam się że nie będę go kochać tak samo mocno, a nie chciałam żeby tak było…baa ja byłam święcie przekonana że tak bardzo ukochałam swoją córkę, że już nie starczy mi tej miłości dla drugiego dziecka.To było paskudne kłamstwo, które nie wiem jakim cudem tak głęboko we mnie osiadło.Jakiś wredny chochlik wciąż mi je szeptał do ucha.Kiedy Synek się urodził wszystko stało się jasne.Wtedy dopiero zrozumiałam że nie było czego się obawiać, bo to trochę tak jakby twoja miłość wzrosła do potęgi.Spokojnie starczy jej dla dwojga dzieci, dla trojga i dla każdego kolejnego.Taka jest miłość matczyna.To coś niesamowitego i niezwykle potężnego. Dlatego ja ci powiem: nie bój się swoich myśli, masz prawo mieć takie i wszystko z tobą w porządku, bo się troszczysz, ale wiedz też że nie masz czego się obawiać.Nie zabraknie tobie miłości.Sam fakt że już się martwisz znaczy że jesteś dobrą matką. Ja jestem jedynaczką i zawsze marzyłam o siostrze/bracie, z którym mogłabym dzielić troski rodzinne, snuć wspólne marzenia o disneylandzie, wymyślać nowe zabawy i wymieniać się żartami, chciałam zawsze mieć kogoś jeszcze oprócz rodziców, koleżanek, kuzynek…Mamy córeczki w równym wieku.Moja też ma 2,5 lat teraz mam jeszcze półrocznego synka i jest na prawdę cudownie.Strasznie bałam się co to będzie, jak dam radę z czasem, ze zmęczeniem, z dzieleniem się miedzy dwójkę ponieważ jestem z nimi sama dniami i nocami.Mąż ma taką pracę a nie inną,i nie ma go z nami większość roku.Początki mieliśmy wyjątkowo trudne, ale dwa miesiące zajęło mojej małej oswajanie się z sytuacją. Teraz jest super, bo zaczynają wchodzić ze sobą w interakcje,mały robi się coraz bardziej pojętny i samodzielny a córka sama go zabawia i sprawia jej to przyjemność.Zresztą młody jest w nią wpatrzony jak w obrazek.Tak to wygląda, mniej więcej u dwu i półlatki i półroczniaka:)Jeszcze jedno, bałam się że czasu nie będę miała już na nic, a tymczasem mam go więcej niż kiedy była tylko córeczka, o czym nawet nie śniłam.Teraz mogę przemalować pokój, odświeżać meble, remontować mieszkanie, szyć, chodzić na spacery, przygotowywać posiłki, upiększać przestrzeń wokół mnie i prowadzić blogi(no, częstotliwość nie najlepsza, ale to bardziej mój brak weny niż brak czasu).Dzieci bardzo motywują, a trzylatki, czterolatki na prawdę wiele rozumieją. No i dla małej dziewczynki pomoc przy opiece nad dzidziusiem jest taką nową misją, czuje się trochę jak mama, czuje że gra z mamą w jednej drużynie i to jest piękne w budowaniu relacji matki z córką.Pozdrawiam serdecznie

Moja mama mnie urodziła w wieku 21 lat – bo wtedy zazwyczaj się rodziło młodo,ale za to moją siostrę urodziła sporo później. Mam siostrę o 11 lat młodszą,po jej urodzeniu chodziłam i marudziłam mamie,że czemu zdecydowała się na rodzeństwo dla mnie dopiero tak późno,że to za duża różnica wieku i kiedy zadawałam jej te wszystkie pytania po kolei usłyszałam jedną odpowiedź “Tak chciałam,byłam wtedy gotowa,nie wytrzymałam bym z dwójką małych dzieci”
Przez długi czas bardzo mi to przeszkadzało,ale teraz kiedy ja mam lat 20 a ona 8 widzę,że lepiej się dogadujemy,ona mówi mi to czego nie powiedziała by mamie,gramy razem w różne gry itd. Oczywiście też się kłócimy,ale teraz całkiem inaczej na to wszystko patrzę i wiem,że decyzja mojej mamy aby urodzić drugie dziecko sporo później była najlepszą decyzją,ze względu na to,że wiedziała doskonale co robi,nie uległa żadnej presji. Myślę,że decyzja o drugim dziecku zależy między innymi od tego czy mamy czas na poświęcenie się dwójce małych dzieci jednocześnie i od finansów. Oczywiście dużą rolę w tym wszystkim odgrywa nasz stan. Jeśli nie czujemy się pewnie i są czynniki,które nam przeszkadzają w powiększeniu rodziny to bym się wstrzymała z drugim dzieckiem jakiś czas,ale to tylko moje zdanie 🙂

Z doswiadczenia wiem, ze rodzeństwo nie jest gwarancja posiadania przyjaciela, powiernika na całe zycie. Mam młodszego o 2 lata brata i nie łączy nas żadna wielka więź. Lepiej dogaduje sie z 10 lat młodsza siostra cioteczna niz z własnym bratem. Moze gdybym miała siostre było by inaczej? Tego nie wiem. Nie jest to kwestia wychowania, bo bylismy uczeni szacunku jeden do drugiego, ale mamy kompletnie rozne charaktery. Inaczej ma sie sprawa z moim partnerem i jego siostra, ktora jest starsza od niego o 8 lat. Jedno za drugim w ogien by wskoczyło, co okres dzieciństwa i dorastania wogole na to nie wskazywał.
Sama mam córkę, ktora najpewniej zostanie jedynaczka. Czemu? W dużej mierze ze względów ekonomicznych, bo nie wiem czy bedzie mnie stac na drugie dziecko. Na pieluchy, mleko, ubrania pewnie tak, ale to jest kropla w morzu, bo przeciez wykształcenie kosztuje, jakas pomoc na start takze. Jesli zdecydowałabym sie na drugie dziecko, to tylko wtedy kiedy miałabym 100% pewności, ze zapewnić obojgu jednakowy, dobry start w dorosłe zycie. Poki co wiem, ze bede w stanie zapewniać to jednemu dziecku, a nie chce nikogo skrzywdzić.
Oboje z partnerem zdecydowaliśmy, ze zostajemy przy jedenym dziecku (ktore było absolutnie planowane, wyczekiwane przez kilka lat). Dajemy sobie jednak czas do mojego 35 roku zycia, czyli jeszcze 6 lat, w razie gdyby cos jednak nam sie odmieniło (wtedy ewentualna roznica miedzy dziecmi byłaby 9 lat). Ale szczerze watpię zeby to nastąpiło.
Sadze, ze im wiecej pytań ci sie pojawia, tym bardziej jest to znak ze to jeszcze nie ten czas 🙂

Z doswiadczenia wiem, ze rodzeństwo nie jest gwarancja posiadania przyjaciela, powiernika na całe zycie. Mam młodszego o 2 lata brata i nie łączy nas żadna wielka więź. Lepiej dogaduje sie z 10 lat młodsza siostra cioteczna niz z własnym bratem. Moze gdybym miała siostre było by inaczej? Tego nie wiem. Nie jest to kwestia wychowania, bo bylismy uczeni szacunku jeden do drugiego, ale mamy kompletnie rozne charaktery. Inaczej ma sie sprawa z moim partnerem i jego siostra, ktora jest starsza od niego o 8 lat. Jedno za drugim w ogien by wskoczyło, co okres dzieciństwa i dorastania wogole na to nie wskazywał.
Sama mam córkę, ktora najpewniej zostanie jedynaczka. Czemu? W dużej mierze ze względów ekonomicznych, bo nie wiem czy bedzie mnie stac na drugie dziecko. Na pieluchy, mleko, ubrania pewnie tak, ale to jest kropla w morzu, bo przeciez wykształcenie kosztuje, jakas pomoc na start takze. Jesli zdecydowałabym sie na drugie dziecko, to tylko wtedy kiedy miałabym 100% pewności, ze zapewnić obojgu jednakowy, dobry start w dorosłe zycie. Poki co wiem, ze bede w stanie zapewniać to jednemu dziecku, a nie chce nikogo skrzywdzić.
Oboje z partnerem zdecydowaliśmy, ze zostajemy przy jedenym dziecku (ktore było absolutnie planowane, wyczekiwane przez kilka lat). Dajemy sobie jednak czas do mojego 35 roku zycia, czyli jeszcze 6 lat, w razie gdyby cos jednak nam sie odmieniło (wtedy ewentualna roznica miedzy dziecmi byłaby 9 lat). Ale szczerze watpię zeby to nastąpiło.
Sadze, ze im wiecej pytań ci sie pojawia, tym bardziej jest to znak ze to jeszcze nie ten czas 🙂

Kobiety…rece mi opadaja jak czytam takie wywody,i nie ma w mym mysleniu nawet cienia zlosliwosci.
Dziecko/dzieci albo CHCE sie miec,albo nie.i jedyne odstepstwo od tej normy to-albo sie MOZE albo nie.koniec tematu.
Rozumiem debaty na temat przedszkola,szczepionki,sposobu karmienia,wystroju pokoiku i 100 innych,ale debata nad pytaniem-Czy ja chce drugiego dziecka?wybaczcie,ale to…dla mnie nie pojete.
Jestem mama dwojki dzieci,coreczka ma 4 latka,synek 2.Ona jest oaza spokoju,On rozrabiaka.Walcza ze soba i kochaja sie na zmiane-standard.Zawsze chcialam miec 2,bo 1 to za malo,a 3 to za duzo:)
Mamom jedynakow ktore”i chca i sie boja”radze wziac sie do “pracy”bo…samo sie nie zrobi:)))
pozdrawiam wszystkich ktorzy zaraz mnie zlinczuja:)

Jak Zosia miała rok, to mówiłam sobie, że absolutnie nie chcę znowu być w ciąży. W naszym domu wszystko zaczęło w miarę normalnie wyglądać i funkcjonować, bo roczniak potrafi sam się sobą zająć – choćby tylko na 10 min. Teraz Zosia ma dwa latka i w kwietniu zostanie starszą siostrą. Nie wiem jak to będzie, ale czuję że rodzeństwo to najlepsze co mogę dać mojemu dziecku (żeby nie było – chcieliśmy drugiego dziecka i coraz częściej rozmawialiśmy z mężem, że to już czas). Sama mam tylko siostrę, starszą o rok, która jest moją przyjaciółką i od zawsze była najlepszym kompanem do zabawy. Pewnie, że się kłóciłyśmy, obrażałyśmy na siebie, miałyśmy własnych przyjaciół i inne zainteresowania. Ale zawsze wiedziałam, że mogę na nią liczyć. Pewnie że są plusy i minusy, brak czasu dla siebie, pieniądze (już teraz wzdychamy na myśl o wakacjach, bo zdajemy sobie sprawę że nieprędko gdzieś się wybierzemy), ale wydaje mi się, że nic na siłę. Jeżeli nie czujesz się gotowa na drugie dziecko, to nic na siłę. Sama musisz tego chcieć 🙂 Pozdrawiam Cię serdecznie

Sama ciągle się zastanawiam nad tym, bo niby chcę drugie dziecko, niby nie chcę. Mi w zasadzie nie jest aż tak bardzo “potrzebne”. Może póki co, bo MałyA ma dopiero 15 miesięcy, może ta “chęć” przyjdzie później. A z drugiej strony, jeśli już byśmy się RAZEM z mężem zdecydowali, to tak naprawdę właśnie dla synka, żeby nie był sam. Oczywiście kochałabym to dziecko bezgranicznie (tak wszyscy zapewniają), ale co mam zrobić, jeśli nie czuję takiej wielkiej potrzeby, ale wiem, że POWINNAM. czy to w ogóle można rozpatrywać w takich kategoriach? Najlepiej, to wpaść i już 🙂 Problem podjęcia decyzji poza nami 🙂
P.S. widziałam w piątek te buty w H&M. Boskie! Zastanawiam się ciągle, czy dla chłopaka też się nadają 🙂
Pozdrawiam!

Sama ciągle się zastanawiam nad tym, bo niby chcę drugie dziecko, niby nie chcę. Mi w zasadzie nie jest aż tak bardzo “potrzebne”. Może póki co, bo MałyA ma dopiero 15 miesięcy, może ta “chęć” przyjdzie później. A z drugiej strony, jeśli już byśmy się RAZEM z mężem zdecydowali, to tak naprawdę właśnie dla synka, żeby nie był sam. Oczywiście kochałabym to dziecko bezgranicznie (tak wszyscy zapewniają), ale co mam zrobić, jeśli nie czuję takiej wielkiej potrzeby, ale wiem, że POWINNAM. czy to w ogóle można rozpatrywać w takich kategoriach? Najlepiej, to wpaść i już 🙂 Problem podjęcia decyzji poza nami 🙂
P.S. widziałam w piątek te buty w H&M. Boskie! Zastanawiam się ciągle, czy dla chłopaka też się nadają 🙂
Pozdrawiam!

Fajnie fajnie chyba dylemat co 2giej mamy 2 latka moja skonczyla 3 i od dluzszego czsu tez mysle ciezko i w sumie wszystko jest na nie kasa za male mieszkanie zbyt niegrzeczna mala brak przedszkola itd itd ale nie chce zeb byla sama i to jedyny gl argument dla mnie Choc w zuciu roznie bywa bo ja mam 2 siostry jedna OK a z 2ga (8lat roznicy) kontaktu brak choc to raczej wynika z charakteru niz wieku, czasem rodzenstwo a moze nawet czesto jako dorosli sa skloceni, Albo np kogos moze w zyciu poprostu zabraknac i i tak bedzie “Sama” to chce dac jej szanse miec kogos bliskiego a czy beda bliscy to juz nikt nie jest w stanie przewidziec. Oj za dlugie te teksty kochana:) czesto mam problem dotrwac do konca:)

Fifi właśnie skończył 3 latka, ja dojrzałam do decyzji o 2 dziecku natomiast mąż jeszcze nie… Zastanawiamy się nad tym niemal co dzień, tym bardziej że Filip to meeeega energiczny i absorbujący łobuziak Czy dam radę, czy będę potrafiła podzielić tak moją uwagę żeby ogarnąć 2 dzieci?? Na chwilę obecną jestem pełna obaw podobnie jak i Ty, ale widząc małe dziecko czy kobietę w ciąży rozczulam się… Fakt 4-ro letnia różnica między dziećmi to jest dużo – mam braci o 2 i 4 lata młodszych. Kiedy ja już interesowałam się “dorosłymi” rzeczami oni nadal tkwili w zabawkach, jednak to zrodziło się dopiero w wieku jakim wspomniałaś – 14 i więcej lat. Wcześniej na równi w trójkę szaleliśmy na podwórku, mieliśmy wspólnych znajomych, wspólnie wymyślaliśmy sobie zabawy, a nawet pomagaliśmy sobie w nauce czy odrabianiu lekcji więc nie taki diabeł straszy…. W wieku dorastania ten kontakt trochę się urwał, bo wiadomo każdy chce być indywidualistą i się wykazać samodzielnie, rodzeństwa i rodziców nie potrzebuje wtedy niemal wale, teraz znów świetnie się dogadujemy i pomagamy wzajemnie mając już swoje rodziny. Drugi przykład – koleżanka z pracy ma córkę 8 letnią i prawie 2 letniego synka. Córka angażuje się chętnie w zabawy z małym, póki był niemowlakiem chętnie pomagała przy jego pielęgnacji itp. jednak czasem wynikają z tego powodu kłótnie, mały często grzebie w jej rzeczach, pokój starszej córki to dla niego wyspa skarbów, chce bawić się z jej koleżankami co dla niej jest dużym problem, nie potrafią się porozumieć na wielu płaszczyznach… I bądź tu człowieku mądry i miej dzieci… Decyzja o dziecku nie jest taka prosta, kiedy chce się ją podjąć świadomie, bo wciąż jest tyle przeszkód i tyle dylematów z tym związanych…

Powiem Ci, że ja mam dokładnie ten sam dylemat.
Mój synek skończył we wrześniu 3 lata i czasu jest coraz mniej.
Na pewno duża różnica wieku jest nie najlepsza, jak się ma dla dzieci tylko jeden mały pokoik a my niestety jesteśmy właśnie w takiej sytuacji, a zarobki nie pozwalają na kupno większego mieszkania (a zwalać się dziadkom na głowę, pomimo, że mają duży dom to nie wyjście).
Wiem również z doświadczenia, że różnica 3 lat ma swoje plusy i minusy.
Super jest jak się jest małym, bo uwielbiałam się bawić ze starszą siostrą, do czasu aż ona zaczęła mieć swoje koleżanki i swoje sprawy a ja poszłam w odstawkę.
Zmieniło się to dopiero jak obie dorosłyśmy, lecz niestety długo to nie potrwało, bo straciłam ją jak miała 26 lat.
I z perspektywy czasu, pomimo wielu kłótni, walk, rękoczynów i wyzwisk, były też te piękne chwile których nigdy nie zapomnę i na pewno nie chciałabym żeby mój syn był jedynakiem, bo jednak z rodzeństwem jest zupełnie inaczej.
Jednak tutaj dochodzi kolejny dylemat, czy będę potrafiła to drugie kochać tak samo?
Niby się mówi, że młodsze jest zawsze bardziej kochane i rozpieszczane, ale u mnie było na odwrót. Byłam niechciana (przez matkę), we wszystkim gorsza od idealnej starszej córki i w dodatku poważnie chora.
Jeśli czujesz się na siłach fizycznie, psychicznie i finansowo, to nie ma co się zastanawiać. Będzie 200 razy ciężej niż teraz, ale również 200 razy radośniej :]
Jeśli jednak masz duże wątpliwości, to lepiej zaczekaj. Niestety między dziećmi może już nie być tej fajnej więzi (zdarza się, że i przy mniejsze różnicy więzi nie ma, bo dzieci za groma się nie dogadują), ale przynajmniej na spokojnie przeżyjesz wszystko od nowa. Pamiętaj, że z dziewczynkami jest nieco łatwiej, bo z wiekiem pojawia się u nich instynkt opiekuńczy (namiastka instynktu macierzyńskiego) i pomimo, że nie będzie ona towarzyszem zabaw dużo młodszego maleństwa, to bardziej będzie wspierać Ciebie.

Jestem najstarsza i mam 2 braci (rok po roku jesteśmy:) Ogólnie kontakt mamy ze sobą świetny, różnica idealna, ale ja sama to pozostanę przy 1 strasznym porodzie 😛 Tak nawiasem mówiąc do tej pory nie wiem jak mam dałe raę z 3 takich maluchów 😛

Między moimi dziećmi jest 2,5 roku różnicy. Gdy Natalia miała 1,5 roku mnie odezwał się instynkt macierzyński. Dziecko coraz to bardziej samodzielne, samo zje, samo zrobi siku, powie co boli lub chociaż pokaże i gdzie jest niemowlę? Ja zaczęłam pomału odzyskiwać niezależność, ale i czegoś zaczęło mi brakować… Właśnie maleństwa. Też miałam pełno takich pytań w głowie: czy teraz, czy już? Czy będę umiała pogodzić czas pomiędzy dwójkę dzieci? Powiem Ci, że jest ciężko. Natalia nie raz bardzo zazdrosna jest o młodszego brata, że ona musi do przedszkola, a on do niani, że ona do niani chce. Nie raz udaje małą dzidzię, że nie umie bucików ubierać. Tomaszek dziś ma dziś 8 miesięcy, pomału zaczyna bawić się z siostrą, ona coraz bardziej go zauważa, zaczyna pomału traktować go jako kompana do zabaw, a nie jak lalkę. Hmm… A gdybym miała jeszcze raz zadecydować? ?? Nie wiem, czy byłabym na tyle odważna. Odważna to byłam prawie 2 lata temu decydując się na drugą ciążę. Kocham jedno i drugie ponad życie, ale nie tak samo. Każde dziecko jest inne- szczególne. I niech tak zostanie- za każde z nich oddałabym życie! 🙂 A o różnicy wieku 2,5 roku, prawie 3 lata między dziećmi- możesz poczytać na moim kamaszkowym blogu- zapraszam 🙂 Tam opisuję nasze perypetie- jak to było po urodzeniu drugiego dziecka. Cięzko było, ale cieszę się, że z tygodnia na tydzień dzieci są większe- jednak.
Chciałabym mieć w przyszłości trzecie dziecko- ale nie samymi dziećmi człowiek żyje. Teraz odzyskuje znów pomału niezależność- bo została mi brutalnie 🙂 odebrana w 100 %. I chcę pracować i się realizować. A jak się zmęćzę i pomyślę o kolejnym maluszku, to mocno mocno się zastanowię, czy na pewno chcę 🙂

Ciekawy referat 😀 Cholernie trudna decyzja w życiu przed Tobą… Pamiętaj, że musisz czuć się spełniona, kieruj się instynktem, sercem. Poradzisz sobie :} Cudne zdjęcia

Ja posiadam 12 lat młodszą siostrę. Powiem Ci tak- to jest dopiero przepaść. A co na to moja mama? Mój okres buntu był dla niej dość ciężki, ale teraz- przy tak ogromnej różnicy pokoleń- teraz to ma dopiero ciężko. Błogosławiona różnica wieku przez psychologów i pedagogów to trzy lata, nie będę się tutaj rozpisywać czemu, ale im większa i im mniejsza tym gorzej. A co do poświęcenia się jednemu dziecku itd. Sama mam jedno dziecko i trochę nie wierzę w takie gadanie. Usiądź i odpowiedź sobie sama szczerze czy TY masz siłę, chęć i finanse na drugie, bo jak się pojawi drugie to będzie kochać je tak samo jak pierwsze.

U mnie różnica wynosi 13 lat, obecnie Paula 16 lat pierwsza klasa technikum, Wiktoria 3 lata przedszkolak. Mama lat 36, wogóle nie młodsza dzięki drugiemu dziecku a dwa razy starsza bo problemów dwa razy więcej :). Ale tam na górze ktoś miał inny plan bo dziecko chciałam mieć jedno,żeby mieć 100% pewności że wyrośnie na ludzi,że zapewnie jej to co najlepsze w życiu,że jej start w dorosłość będzie też moją zasługą w jakimś procencie. Mimo że mamy jakieś wyobrażenie swojego życia to samo życie też coś tam ma zaplanowane i potrafi spłatać figla :). Kocham moje Dziunie które raz się leją a raz kochają <3