Rodzicielstwo bliskości, szacunku, zrozumienia, intuicji…? | Podsumowanie pierwszych trzech lat mojego macierzyństwa

Pierwszy raz po kilku miesiącach obudziłam się dziś pierwsza z całej trójki i dane mi było napawać się poranną, niczym nieskażoną beztroską domową ciszą, w której słychać było tylko ich spokojne oddechy, w rytm których najmłodsze, jeszcze z brzucha, również dawało znać o swoim istnieniu. Po ciężkiej, w połowie nieprzespanej nocy, której atrakcjami była niewyjaśniona wysoka temperatura pierworodnej i okropna burza z ulewnym deszczem, której odgłosów nie znoszą moje dzieci – zarówno to śpiące obok jak i te w brzuchu – potrzebowałam takiego poranka. Po chwili zastanowienia, dotarło do mnie, że jestem mamą już od trzech lat i jak to bywa w przypadku uświadomienia sobie przeminięcia jakiegoś konkretnego czasu, zaczęłam analizować i podsumowywać. 

Od trzech lat moje życie podporządkowane jest najważniejszej w moim świecie istocie i to na niej właśnie, z miłości ogromnej, z lepszym lub gorszym skutkiem testowałam wszystkie mądre teorie wychowania, z których po około dwóch latach udało mi się złożyć jakąś własną metodę. Rodzicielstwo bliskości, miłości, wzajemnego szacunku. Rodzicielstwo kierowane mieszanką serca, rozumu i intuicji. 

Nigdy nie chciałam, żeby była grzeczna, posłuszna ani skromna. Nigdy moim celem nie było wychowanie dziecka, nad którego ponadprzeciętną znajomością cyfr, liter czy języków będzie zachwycało się społeczeństwo, ani też nie dążyłam do tego, by móc koleżankom chwalić się, że „ona już …”. W moim odczuciu, najważniejszym moim zadaniem jako rodzica było, jest i będzie wychowanie dobrego człowieka, który potrafi sobie poradzić w życiu i który ma marzenia oraz siłę, by o nie walczyć.

Analizuję dziś trzy lata, podczas których reagowałam na każdy pisk, płacz, wezwanie czy skomlenie, pokazując jak ważne są dla mnie jej potrzeby, ale jednocześnie wraz z jej rozwojem stopniowo uczyłam, że potrzeby wszystkich osób w domu również są ważne.

Uczyłam wzajemnego szacunku wobec naszych potrzeb – ja akceptuję to, że czasami wbrew ogólnej zasadzie śpi w naszym łóżku, bo potrzebuje bliskości, ale ona musiała nauczyć się szanować to, że poranna gorąca herbata i w spokoju zjedzone śniadanie jest rytuałem, którego ja potrzebuję.

Szanuję, jeśli ważne jest dla niej założenie okularów w panterkę do sukienki w króliki i KONIECZNIE musi je znaleźć przed wyjściem, ale ona musiała nauczyć się szanować, że nie rzucę wszystkiego, nie wyjdę z domu tak jak stoję, tylko dlatego, że ona właśnie tupnęła nogą i chce wyjść na plac zabaw.

Pozwalam jej na oglądanie bajek, ale dlatego, że ona potrafi zrozumieć, że „czas na bajki się skończy, po tej wyłączamy” i faktycznie po 30 minutach sama wyłącza telewizor. Szanuje zasady panujące w domu.

Jest świadoma konsekwencji swoich wyborów, bo jej na te wybory od małego pozwalałam, nie chroniąc ją za wszelką cenę przed konsekwencjami. Pozwalałam jej wyjść na kilkuminutowy spacer w za cienkiej kurtce i bez rękawiczek, jeśli upierała się, że tak będzie lepiej. Sama zrozumiała, co znaczy „zimno” i że niesie to za sobą konieczność odpowiedniego ubioru. Pozwalałam jej nie zjeść kolacji, skoro nawet po moich usilnych tłumaczeniach nie dała się przekonać, że do rana będzie głodna. Tyle, że wtedy naprawdę czekałam z kolejnym posiłkiem do śniadania. Czasami nawet pozwalam na lody przed obiadem, pod warunkiem obietnicy, że ten obiad zostanie dziś zjedzony. Zawsze zjada, nie wiem jak to się dzieje, ale ona zawsze dotrzymuje obietnicy. Być może dlatego, że nie rzucałam słów na wiatr i nie składałam obietnic bez pokrycia.

Tłumaczę jej świat w miarę jej rosnącego zainteresowania. Nie koloryzuję, nie dopowiadam, staram się tłumaczyć mądrze i bez narzucania swoich emocji w stosunku do pewnych spraw czy wydarzeń. Mówię prawdę – czasami nie kupimy zabawki/czekolady/balonów dlatego, że dziś nie mamy na to pieniędzy, po prostu. Tłumaczę, że teraz bawi się sama, bo to właśnie jest nasz czas na pracę, a pracujemy, żeby zarobić pieniądze, bo one są niezbędne do życia.

Ma trzy lata, potrafi złożyć podstawową listę zakupów i z drobną pomocą praktycznie sama te zakupy zrobić. Wie, że pieniądze nie biorą się „ze ściany” albo, że czasami czekamy na przelew i dlatego przekładamy zakupy na popołudnie albo inny dzień. Wie, jako kto pracuje mama, tata, dziadek. Rozumie, że praca dziadka łączy się z wyjazdami, taty często z wieczorami przy komputerze, a mamy z koniecznością zrobienia konkretnych zdjęć.

Szanuje zabawki i ubrania, nie urządza scen w sklepach i nie ma w niej grama zawiści, którą widzę u niektórych dzieci. Pomimo spędzania z nami czasu 24/7 , pomimo tego, że jeszcze nigdy nigdzie bez nas nie nocowała ani nie została dłużej niż parę godzin, jest na tyle pewna naszych słów „wrócimy za…”, że bez mrugnięcia okiem zostaje w nowym miejscu na kilka godzin. Mimo, że z racji właśnie na brak możliwości zostawiania jej np. u dziadków itp. bardzo bałam się, że będzie typowym dzieckiem trzymającym się maminej spódnicy, ona jest niezwykle otwarta, uwielbia podróżować, odkrywać nowe miejsca i poznawać nowe osoby.

Chcę żeby moja córka szanowała ludzi i widziała w nich dobro. Chcę, żeby potrafiła realnie spojrzeć na świat, ale jednocześnie nigdy nie przestała marzyć. Chcę, żeby znała swoją wartość i nigdy nie zmieniała się pod wpływem tłumu. Żeby wiedziała, że rodzina jest dobrem najwyższym, a Dom jest miejscem, do którego zawsze może wrócić. Chcę być jej oparciem, by miała pewność, że może przyjść do mnie z każdą sprawą. Nie zamierzam na siłę poznawać wszystkich jej dziecięcych czy nastoletnich sekretów, ale chcę być pewna, że jeśli będzie potrzebowała pomocy lub rady – przyjdzie do mnie.

Choć to mój macierzyński debiut, jestem z siebie niezwykle dumna, bo – choć nie wiem jak będzie dalej – już dziś widzę, że w ogólnym rozrachunku podążamy w dobrym kierunku. Wiem, że stan obecny jest wypadkową jej charakteru, usposobienia, naszego stylu wychowania i godzin poświęconych na rozmowę, ale i tak – jestem z siebie dumna, bo widzę, że moje błądzenie w wychowywaniu po omacku przynosi pozytywne efekty. Widzę, że moja autorska teoria ma sens…

Jestem bardzo ciekawa, czy robicie sobie czasami takie podsumowania, analizujecie co jakiś czas swoje teorie na temat wychowania i ich efekty? Czym się kierujecie ustalając domowe reguły? Czego chcecie nauczyć swoje dzieci i dlaczego?

Jeszcze o wychowaniu…