Jak dbam o odporność moich dzieci? 9 sprawdzonych, skutecznych metod!

Sezon chorobowy w pełni. Od kilku tygodni nie mogłam umówić się z żadną koleżanką, bo każdej po kolei chorują dzieci – i to chorują tak, że wiecie: lekarz, gorączka, antybiotyk, zero wyjść itp. Skłoniło mnie to trochę do refleksji i przyjrzeniu się naszym działaniom.

Pisałam Ci już , że przy wychowywaniu i dbaniu o dziewczynki dużo nauczył mnie mądry pediatra, o którym wspomniałam Ci  już we wpisie o świadomej pielęgnacji i tych głównych reguł, które nam przedstawił my się trzymamy, bo działają.

Opowiem Ci dziś o kilku rzeczach, na które zwracam uwagę w codziennym dbaniu o dziewczynki, które wzmacniają odporność dzieci. Fakty bowiem są takie, że poza katarem/kaszlem, który praktycznie nigdy nie rozwija się u nich w nic poważniejszego, dziewczyny nie chorują (odpukać!). Wiktoria przez 4,5 roku tylko raz w życiu miała podany antybiotyk – na szkarlatynę, roczna Mia – wcale.

9 moich sprawdzonych metod na odporność dzieci

1 ) Nie przesadzam

Lekki katar/kaszel, bez innych objawów nie jest chorobą. Nie lecę więc z zakatarzonym dzieckiem do lekarza – do przychodni, w której jest pełno chorych dzieci, a co za tym idzie wirusów i innych mikrobów. Nasz pediatra jeszcze przy Wiki nauczył mnie, że nie warto panikować. Jeśli mam jakieś podejrzenia, najpierw też tylko dzwonię skonsultować to z lekarzem, a dopiero, gdy uzna, że wizyta jest niezbędna, jadę do przychodni. Oczywiście bez skrajności – jeśli dziecko ma wysoką gorączkę dłużej albo trudną do zbicia, albo jak towarzyszą temu inne objawy jak choćby wysypka czy biegunka albo też jak ten kaszel nie jest taki suchy szczekający tylko brzmi jak odgłosy z zaświatów to jadę, żeby dziecko obejrzał lekarz.

2) Nie przegrzewam

Temat rzeka i ogromna nieświadomość rodziców. Owszem, nasz organizm jest najbardziej podatny na wirusy i przeziębienie, gdy jest zmarznięty, ale to właśnie ZBYT ciepłe ubieranie sprawia, że dziecko się poci, a potem bardzo szybko marznie. W dodatku maluch przyzwyczajony do cieplarnianych warunków nie radzi sobie nawet z pierwszymi chłodniejszymi jesiennymi dniami, bo jego organizm nie był przyzwyczajony etapowo do niższej temperatury. Ja – już nie maluch – jestem tego najlepszym przykładem. Termoregulacja na poziomie zero – wszyscy dookoła w koszulkach na krótki rękaw, a ja siedzę w swetrze. Niemowlakowi, który jeszcze się za bardzo samodzielnie nie porusza, powinniśmy zapewnić ubranie o warstwę cieplejsze niż nasze własne albo po prostu śpiworek/kocyk. Biegającemu czterolatkowi może nawet ciut cieńsze, bo w ruchu jest cieplej. Skąd więc przy temperaturze +5 stopni kilkumiesięczne bobasy ubrane w zimowy kombinezon ( z kapturem!) jak na śnieg i włożone w nim do wózka ze śpiworkiem O.o?! Nie mówiąc już o dzieciach, które nie są rozbierane ani nawet porozbierane z kurtek i czapek w samochodzie, czy galerii handlowej. Serio, to szkodzi! Tak samo jak za wysoka temperatura choćby podczas snu i zbyt grube ubranie – rozszerzają się błony śluzowe, dziecko częściej ma katar, co po pierwsze utrudnia mu oddychanie, a po drugie w takich warunkach szybciej rozwijają się jakiekolwiek alergie (np. wilgotna, bo lekko spocona i przy tym rozgrzana skóra to idealne warunki do rozwoju bakterii). Nasze dziewczynki śpią w dobrze wywietrzonym pokoju, w temperaturze ok. 20 stopni, w samych piżamkach i bosych stópkach i mimo, że mają tendencję do rozkopywania się (zwłaszcza Wiki) to jeszcze nigdy od tego nie zachorowały.

3) Hartuję

To trochę nawiązanie do punktu 2, ale w rozszerzonej wersji. Jak hartuję? Walczę ze swoją strefą komfortu i wychodzimy przynajmniej na krótkie spacery, nawet gdy na dworze jest zimno i wietrznie. Zabieramy dziewczyny chociaż na parominutowy spacer po plaży zimą – najczęściej głowy urywa, nosy czerwone jak u Rudolfa, ale ostatecznie wszystkim wychodzi na zdrowie. Co jeszcze? Na przykład pozwalam Wiki bezkarnie moczyć nogi w bardzo zimnym jeszcze morzu. Nie chucham i nie dmucham przesadnie, dzięki czemu latem mogę bezkarnie mieć w aucie pootwierane szyby albo nawet teraz robić w domu przeciąg wietrząc i moim dzieciom absolutnie nic się z tego powodu nie dzieje.

4) Dbam o odpowiednie odżywanie

Staram się, żeby dzieci jadły zbilansowane posiłki, miały w diecie dużo zdrowych tłuszczów (np. awokado, olej lniany), warzyw, owoców, ryb. Staram się eliminować z naszego jadłospisu rzeczy zawierające utwardzone tłuszcze czy syrop glukozowo-fruktozowy. Coraz więcej słodkości pieczemy sami, stopniowo eliminujemy gluten i biały cukier, a szukamy zdrowszych zamienników: mąka kukurydziana, ryżowa, stewia, ksylitol, melasa czy choćby miód.  Warto poczytać więcej o żywieniu niemowląt. Mnie wciąż zaskakują pewne dane.

5) Wzmacniam organizm dzieci w okresie przeziębień

Codziennością jest DHA z alg dla obu moich Gwiazd, a w okresie, gdy np. widzę, że połowa dzieci w przedszkolu jest nieobecna podaję Wiki też syrop z witaminami i żelazem. Aktualnie też probiotyki, witaminę C oraz D3. Oprócz tego klasycznie – sok z bzu, herbatka malinowo-lipowa, sporo czosnku, cebuli, miodu, kurkumy w diecie.

6) Mam zestaw awaryjny, który zwalcza infekcje w zarodku

Zwalczanie infekcji nim dobrze się rozwinie to kolejna genialna umiejętność, której nauczył nas nasz wspaniały Pan doktor. Otóż – gdy widzę, że coś zaczyna się dziać, tzn. dziewczynki kaszlą, dostały katar czy lekką gorączkę, podaję profilaktycznie krople przeciwwirusowe i syrop działający przeciwzapalnie. U nas najczęściej Groprinosin i Ibufen, ale nieważne są nazwy, bo większość leków z tej samej grupy w aptece mają tę samą substancję czynną i różnią się jedynie nazwą, ceną i producentem.
*Dzielę się tylko własnym doświadczeniem i to w żaden sposób nie jest porada medyczna! Po prostu u nas działa.

7) CRP, antybiogram, probiotyk! Koniecznie!       

Jeśli już się zdarzy, że podejrzewasz poważniejszą infekcję, wybierasz się do lekarza i słyszysz „no antybiotyk jak nic”. To ZAWSZE Twoją odpowiedzią powinno być „ to ja doktorze jeszcze jak nic poproszę o zbadanie CRP”. A potem jeśli infekcja bakteryjna się potwierdzi (czyli CRP pow. 40 – 200) , to zrobienie antybiogramu celem ustalenia odpowiedniego antybiotyku. Badanie CRP to w skrócie zbadanie w krwi ilości białka C-reaktywnego ( jeśli chcesz wiedzieć więcej, odsyłam TUTAJ). Krew pobierana jest zazwyczaj z palca, badanie trwa kilka minut, u nas w przychodni kosztuje ok. 20 zł.
* Info od jednej z Was – lekarki : warto zbadać zamiast CRP – prokalcytoninę.

Antybiogram natomiast pozwala na dostosowanie odpowiednich leków (czyli leczenie tylko tym antybiotykiem, który faktycznie zadziała). Pobiera się próbkę wydzieliny – w zależności jakie to zakażenie i sprawdza, jak bakterie reagują na różne antybiotyki ( więcej informacji TUTAJ) . Wykonanie antybiogramu prywatnie to koszt około 50 zł. Jedno i drugie badanie pozwala uniknąć niepotrzebnej lub nietrafionej antybiotykoterapii, które jak powszechnie wiadomo po pierwsze osłabiają odporność dzieci i organizm w ogóle, po drugie przyczynia się do powstawania szczepów bakterii odpornych na leki, co na szeroką skalę może być tragiczne w skutkach. Probiotyk natomiast jest niezbędny dla zachowania prawidłowej mikloflory jelitowej, która gwarantuje nam odporność, a którą to niszczą antybiotyki.

8) Oczyszczam nosek, nawilżam powietrze

Żadne to odkrycie, że zalegające wydzieliny są najskuteczniejszą metodą do powstawania poważniejszych chorób. Stąd na mokry kaszel syropy wykrztuśne choćby. Idąc tym tropem, bardzo pilnuję oczyszczania noska podczas kataru zarówno u jednej jak i drugiej córki. Nie ma takiej opcji, żebym słyszała, że chodzą z zapchanym noskiem. Dodatkowo psikam wodą morską, a na noc w pokoju włączam nawilżacz powietrza – śpią lepiej.

9) Nie puszczam chorego dziecka do przedszkola – daję odporności czas na odbudowanie się!

Mam ten komfort, na który pracuję od kilku lat, że udało mi się stworzyć sobie miejsce pracy w domu. Nie mam więc problemu z zostawieniem po prostu zakatarzonego dziecka w domu i tak też robię. Może nie przy każdym kaszlnięciu czy kichnięciu, ale gdy widzę, że katarowi towarzyszy takie ogólne rozbicie to delikwentka zostaje w domu. Podobnie robię jeszcze z 2-3 dni po przebytej chorobie – daję odporności czas na wzmocnienie się. Dlaczego? Otóż Wiki pierwszy raz poszła do normalnego przedszkola ( do 3 latków) mając 2 lata. Wszystko było cudnie aż miesiąca, w którym najpierw pojawił się kaszel trudny do wyleczenia, później szkarlatyna a na koniec maratonu ospa. Schemat był podobny – wyzdrowiała, poszła do przedszkola, wróciła z kolejną chorobą. Jak się później okazało, dlatego, że odporność nie miała czasu się odbudować, żeby mieć siłę stawić opór milionom zarazków w grupie rówieśniczej. Jeśli w tym momencie w Twojej głowie pojawia się milion wymówek, to pięknie Cię zapraszam do Angeliki, która świetnie ujęła ten temat w swoim wpisie.

Jeszcze raz zastrzegam, że zawarte we wpisie informacje nie są poradami medycznymi, a jedynie dzielę się z Wami moim matczynym doświadczeniem. Nie jestem w stanie Ci zagwarantować, czy zadziałają u Ciebie albo czy zadziałają wszystkie, ale skoro jest taka szansa, to czemu sobie nie ułatwić życia? Zawsze przecież lepiej zapobiegać niż leczyć prawda?

Wpis zawiera element współpracy z marką Enfamil

Jak dbać o dzieci?