“Co z Pani za matka?!” zapytała…

Każdy przytacza swoją historię i uważa ją za jedyną słuszną. Każdy porównuje do siebie. Bez sensu i nigdy tego nie pojmę. I w większości tych komentarzy ta która karmi naturalnie krytykuje te, które karmią MM i odwrotnie. Dziewczyny, serio nie macie innych problemów? Zawsze to samo, bo rajstopy za cienkie, bo kurtka za krótka, bo z butelki pije a nie ze szklanki, bo za wcześnie na nocnik, bo za późno zęby wychodzą, bo za duża na dwa latka… Masakra jakaś. A najprawdziwsze wartości napisane są na końcu postu. Mam 30 lat i naprawdę przenigdy się nie zastanawiałam jak zostałam wykarmiona. Muszę zapytać, bo nie znam tej historii 🙂 Ale wiem, że każdemu karmieniu towarzyszyła miłość, której nikt nie ma prawa oceniać. I to na kogo wyrosłam nie jest uzależnione od tego, że urodziłam się w karetce pogotowia a poród odbierał kierowca a nie lekarz. Mam najlepszych rodziców na świecie i zwyczajnie ziębi mnie sposób karmienia czy okoliczności porodu.

Ja nie do końca rozumiem te dyskusje, które z dużą regularnością przewijają się przez internet i prasę….każda z nas jest matką i podejmuje swoje decyzje i tyle Czy jest presja – osobiście myślę, że jeśli idzie o karmienie piersią to tak Sama mam 2,5 letniego syna, karmiłam go piersią przez rok, akurat z przyjemnością, jestem pewnie w nielicznej grupie kobiet, które z karmieniem nie miały problemu (w sensie bólu, krwawień, sińców – naprawdę nic mnie nie bolało, synek załapał szybko o co chodzi) było ok, poza małym kryzysem laktacyjnym w 2-gim miesiącu życia synka kiedy 2 tyg był dokarmiany butelką – i wtedy zrozumiałam, że jest presja, bo usłyszałam, że jeśli matka chce to potrafi wykarmić swoje dziecko itd itp czułam się winna, że mam za mało pokarmu, czułam się bardzo źle, że muszę podać Małemu butelkę mimo że to było raptem 1 karmienie dziennie….Jest to moje pierwsze dziecko, przed porodem sporo czytałam w prasie, literaturze, internecie i mimo wszystko wszędzie można zauważyć przekonanie, że karmienie naturalne jest jedynym WŁAŚCIWYM sposobem karmienia nawet jeśli raz po raz pojawiają się artykuły o karmieniu mm….osobiście chciałam karmić piersią bo tak mi było łatwiej, wygodniej, prościej 🙂 w nocy brałam syna do siebie i nie musiałam szykować butelki, wyjeżdżałam bez problemu bo zawsze jedzonko było pod ręką 😉 Nie mam przekonania co do wszystkich badań dot. odporności, rozwoju itd bo mój syn choruje i to sporo, jest alergikiem, ma podejrzenie astmy oskrzelowej i od roku jest na wziewach i innych lekach – no chyba, że bez tego rocznego karmienia piersią byłoby gorzej 😛 Rozwija się przeciętnie, nie jakoś nad wyraz szybko (może poza rozwojem ruchowym bo zaczął chodzić w 9 miesiącu życia) Co do cc……nie zauważyłam żadnej presji, w moim otoczeniu nikt też nie wartościuje która mama jest lepsza i bardziej prawdziwa…Ja rodziłam naturalnie, bez znieczuleń (nie, nie odmówiłam, po prostu gdy dotarłam do szpitala było za późno na podawanie czegokolwiek), udało mi się urodzić szybko, bez komplikacji Gdyby były jakiekolwiek wskazania do cc, nie wahałabym się ani sekundy, natomiast tak po prostu nie zdecydowałabym się bo zwyczajnie boję się operacji i już 🙂 Czy to czyni mnie lepszą mamą? bez przesady, jakoś nie ma to dla mnie znaczenia – najważniejsze, że mam zdrowego fajnego malucha, najcudowniejszego syna pod słońcem, pełnego energii i radości A więź? hmmm…mój mąż nie karmił naturalnie, nie rodził a więź z synem ma nieziemską aż czasem jestem zazdrosna 🙂 i to od poczatku – to mąż najlepiej koił kolki – dla mnie to dowód że więź buduje się niekoniecznie poprzez naturalny poród czy karmienie piersią, potrzeba jeszcze czegoś więcej 😉 Pozdrawiam.

Też rodziłam cesarskim cięciem, po dwóch tygodniach wywoływania porodu i całej nocy bolesnych skurczów, byłam już tak wykończona ze wszystko było mi obojętne. Dzięki mężowi, który powiedział basta na kolejną kroplowke z oksytocyna. Panie położne i pielęgniarki patrzyły na mnie wręcz z odraza, ale gdy okazało się że wody płodowe byly juz zielone a czyści zarażone bakteria coli, nie bylo już tak wesoło. Spedzilysmy ponad tydzień w szpitalu, bez najmniejszej pomocy, bo tam gdzie trafiłam pielęgniarki twierdzily, że trzeba radzić sobie samej, nawet po cesarce. Mleka tez nie mialam, córka spadała na wadze, aje “musiałam karmić”. Siedziała na mnie cala rodzina męża, aż w końcu moja własna pediatra powiedziala, że anemia u małej jest tak zaawansowana ze bez butelki ja zaglodze. To nie był koniec problemów, mielismy problemy z napięciem mięśniowym, wizyty u nerologów i rehabilitantów, mogłabym badać tutaj cala książkę. Ale dzięki bardzo trudnemu startowi, wiem ze to ja nosiłam dzieci pod sercem a potem robilam co w mojej mocy by była zdrowa i szczęśliwa. To ja ja karmie, usypiam, prasuje jej ubranka i wybieram pupę i nikt nie może kazać mi czuć się winna że karmiłam ja 3 miesiące, albo ze nie rodziłam naturalnie.

Bardzo m&#261dre s&#322owa, popieram Ci&#281 w 100%, a te (najczesciej stare) madraliny to bym powybijala, mysla ze pozjadaly wszystkie rozumy i co mnie najbardziej denerwuje w lato kaza doslownie dzieci w kufajki ubierac :/ i tak jak powiedzialas to jaka jestes matka wyjdzie dopiero po kilkudziesieciu latach…Pozdrawiam 🙂 :*

Ja miałam cesarkę robioną w ostatniej chwili, bo mojemu synkowi okropnie zaczęło spadać tętno. Pędzili ze mną biegiem na sale operacyjną, na szczęście wszystko skończyło się dobrze. W wypadku zagrożenia życia rozumiem decyzję o cesarce, ale nigdy nie zrozumiem kobiet, które świadomie wybierają cesarke – bo tak. Ja też bardzo szybko doszłam do siebie po operacji, ale to mimo wszystko poważny zabieg i nigdy nie podjęłabym decyzji o cesarce dla własnej wygody.
Karmię piersią choć na początku płakałam bo nie chciałam bardzo. Nie podobało mi się to, nie chciałam i tyle. Ale “zeszły” ze mnie buzujące hormony które powodowały, że ciągle płakałam i nie jest to już dla mnie problemem. Nie potępiam jednak kobiet, które nie chcą karmić. To ich wybór i mają do tego pełne prawo 🙂
Jednak nie można stwierdzić, że to że dziecko nie było karmione piersią nie ma na nie wpływu. Takie sprawy rozstrzygają się dopiero w dorosłym życiu – gdzieś to czytałam 😉

Presja spo&#322eczna jest okropna… By&#322am w ci&#261&#380y, mia&#322am wysypk&#281 na plecach i brzuchu, która tak sw&#281dzia&#322a, &#380e musia&#322am spa&#263 na siedz&#261co (nic nie mog&#322o dotyka&#263 moich pleców), a gdy uleg&#322am i si&#281 podrapa&#322am – mia&#322am rany na ciele… Kole&#380anka mojej te&#347ciowej, zawo&#380&#261c mnie do szpitala na wizyt&#281 kontroln&#261 w tej sprawie i wys&#322uchawszy mojej opowie&#347ci o tym, &#380e p&#322aka&#322am z bólu, zagryza&#322am r&#281cznik mi&#281dzy z&#281bami, gdy czeka&#322am a&#380 ma&#347&#263 ze sterydami zacznie dzia&#322a&#263 (nie dzia&#322a&#322a, zaszkodzi&#322a mi tylko – takie to specyfiki zapisuj&#261 lekarze ci&#281&#380arnym :/), stwierdzi&#322a, &#380e przecie&#380 nie mog&#281 p&#322aka&#263! &#379e mam by&#263 silna dla dziecka! Zamilk&#322am wtedy, skonsternowana. To trwa&#322o prawie 2 miesi&#261ce, spa&#322am wtedy po 5 godzin (rzadko kiedy pe&#322ne, najcz&#281&#347ciej 2+3, bo budzi&#322am si&#281 w nocy i nie mog&#322am spa&#263)… Ci&#261&#380a nie sprawia, &#380e staj&#281 si&#281 superbohaterk&#261, twarda czy inne tego typu – jest si&#281 dalej tylko cz&#322owiekiem, którego zwyczajnie BOLI.
Ju&#380 w ci&#261&#380y wiedzia&#322am, &#380e z karmieniem piersi&#261 b&#281dzie problem. Zosta&#322 mi ostatni rok studiów, magisterka ju&#380 si&#281 pisa&#322a, g&#322upot&#261 by&#322oby branie dziekanki. Jeden dzie&#324 zaj&#281&#263? Te&#347ciowa mieszka blisko, obieca&#322a pilnowa&#263 dziecka. Po prostu nie by&#322o sensu przeci&#261ga&#263 sprawy… Odwiedzi&#322 mnie kiedy&#347 tata. “To co, przerywasz studia?”, zapyta&#322. Ja na to, &#380e nie, &#380e wracam. (Termin mia&#322am wyznaczony na koniec sierpnia, rok akademicki od 1 pa&#378dziernika… Miesi&#261c na doj&#347cie do siebie – tak akurat :)). Jego reakcja? “Ale jak to! To NIE B&#280DZIESZ KARMI&#262 PIERSI&#260?” “B&#281d&#281”, powiedzia&#322am. “A jak b&#281d&#281 na uczelni to b&#281d&#281 odci&#261ga&#263, wi&#281c Janek b&#281dzie mia&#322 moje mleko, kiedy mnie nie b&#281dzie.” To nie wystarczy&#322o. Us&#322ysza&#322am wtedy, &#380e karmienie piersi&#261 to niezwyk&#322a wi&#281&#378, jaka tworzy si&#281 mi&#281dzy matk&#261 a dzieckiem, blisko&#347&#263, która daje poczucie bezpiecze&#324stwa i &#380e nie mog&#281 tego odmówi&#263 dziecku. Na nic t&#322umaczenia, &#380e przecie&#380 chc&#281 karmi&#263 piersi&#261, ale nie ma sensu, bym przek&#322ada&#322a ostatni rok, skoro zajmuje tak ma&#322o czasu… Na mój argument, &#380e przecie&#380 jest tyle dzieci wychowanych nawet na mleku modyfikowanym i wyros&#322y na ludzi! Tekst mojego taty: “Dzieci z domu dziecka te&#380 wyrastaj&#261 na ludzi.” To porównanie ostatecznie mnie dobi&#322o. O ile próbowa&#322am by&#263 twarda i silna (jak na przysz&#322&#261 matk&#281 przysta&#322o :P), o tyle po tych s&#322owach nie wytrzyma&#322am. Wybieg&#322am z pokoju z p&#322aczem… A to wszystko na oczach wujka, który by&#322 naszym go&#347ciem jeszcze… Dopiero potem – kilka miesi&#281cy po porodzie – us&#322ysza&#322am z ust rodziciela, &#380e jest ze mnie dumny, &#380e podziwia, &#380e tak daj&#281 sobie rad&#281… O wsparcie naprawd&#281 trudno. Czasem ludzie nie rozumiej&#261 i nie potrafi&#261 (albo i nie chc&#261, bo po co si&#281 wysila&#263) zrozumie&#263 drug&#261 stron&#281. Znaj&#261 stereotypy, powielane has&#322a i na nich bazuj&#261, nie wychodz&#261c dalej. Ile trzeba samozaparcia, &#380eby da&#263 rad&#281 to wytrzyma&#263! Nie dziwi&#281 si&#281, &#380e matki uchodz&#261 za twarde osobniki – ju&#380 na etapie ci&#261&#380y zmuszone s&#261 walczy&#263 z tyloma przeciwno&#347ciami!
Mój synek rozwija si&#281 &#347wietnie, umiej&#281tno&#347ci z tabelki przyswaja ok. 1,5 miesi&#261ca przez terminem na ich opanowanie przeznaczonym. Jest zdrowy i weso&#322y, moje &#380ywe srebro. Pod koniec wakacji ko&#324czy dwa latka (równolatki te nasze maluchy! ;)), a ja obroni&#322am tytu&#322 magistra w terminie i obecnie sko&#324czy&#322am pierwszy rok studiów doktoranckich – pierwsza w swojej rodzinie. Nie jest &#322atwo, ale mam satysfakcj&#281, bo realizuj&#281 siebie, bo nie odmawiam rozwoju ani sobie, ani dziecku. Bo mam &#347wiadomo&#347&#263, &#380e oboje musimy by&#263 szcz&#281&#347liwi, &#380e jedno nie mo&#380e istnie&#263 kosztem drugiego. Matka nie jest od po&#347wi&#281ce&#324 – matka ma prawo do decydowania o sobie. Oczywi&#347cie – dobro dziecka jest wa&#380ne, jest jednym z priorytetów. Ale nie zapominajmy o sobie. Szcz&#281&#347liwa matka = szcz&#281&#347liwe dziecko.

Dzi&#281kuj&#281 Ci za wpis 🙂 My mamy musimy si&#281 wspiera&#263! 😉

Presja społeczna jest okropna… Byłam w ciąży, miałam wysypkę na plecach i brzuchu, która tak swędziała, że musiałam spać na siedząco (nic nie mogło dotykać moich pleców), a gdy uległam i się podrapałam – miałam rany na ciele… Koleżanka mojej teściowej, zawożąc mnie do szpitala na wizytę kontrolną w tej sprawie i wysłuchawszy mojej opowieści o tym, że płakałam z bólu, zagryzałam ręcznik między zębami, gdy czekałam aż maść ze sterydami zacznie działać (nie działała, zaszkodziła mi tylko – takie to specyfiki zapisują lekarze ciężarnym :/), stwierdziła, że przecież nie mogę płakać! Że mam być silna dla dziecka! Zamilkłam wtedy, skonsternowana. To trwało prawie 2 miesiące, spałam wtedy po 5 godzin (rzadko kiedy pełne, najczęściej 2+3, bo budziłam się w nocy i nie mogłam spać)… Ciąża nie sprawia, że staję się superbohaterką, twarda czy inne tego typu – jest się dalej tylko człowiekiem, którego zwyczajnie BOLI.
Już w ciąży wiedziałam, że z karmieniem piersią będzie problem. Został mi ostatni rok studiów, magisterka już się pisała, głupotą byłoby branie dziekanki. Jeden dzień zajęć? Teściowa mieszka blisko, obiecała pilnować dziecka. Po prostu nie było sensu przeciągać sprawy… Odwiedził mnie kiedyś tata. “To co, przerywasz studia?”, zapytał. Ja na to, że nie, że wracam. (Termin miałam wyznaczony na koniec sierpnia, rok akademicki od 1 października… Miesiąc na dojście do siebie – tak akurat :)). Jego reakcja? “Ale jak to! To NIE BĘDZIESZ KARMIĆ PIERSIĄ?” “Będę”, powiedziałam. “A jak będę na uczelni to będę odciągać, więc Janek będzie miał moje mleko, kiedy mnie nie będzie.” To nie wystarczyło. Usłyszałam wtedy, że karmienie piersią to niezwykła więź, jaka tworzy się między matką a dzieckiem, bliskość, która daje poczucie bezpieczeństwa i że nie mogę tego odmówić dziecku. Na nic tłumaczenia, że przecież chcę karmić piersią, ale nie ma sensu, bym przekładała ostatni rok, skoro zajmuje tak mało czasu… Na mój argument, że przecież jest tyle dzieci wychowanych nawet na mleku modyfikowanym i wyrosły na ludzi! Tekst mojego taty: “Dzieci z domu dziecka też wyrastają na ludzi.” To porównanie ostatecznie mnie dobiło. O ile próbowałam być twarda i silna (jak na przyszłą matkę przystało :P), o tyle po tych słowach nie wytrzymałam. Wybiegłam z pokoju z płaczem… A to wszystko na oczach wujka, który był naszym gościem jeszcze… Dopiero potem – kilka miesięcy po porodzie – usłyszałam z ust rodziciela, że jest ze mnie dumny, że podziwia, że tak daję sobie radę… O wsparcie naprawdę trudno. Czasem ludzie nie rozumieją i nie potrafią (albo i nie chcą, bo po co się wysilać) zrozumieć drugą stronę. Znają stereotypy, powielane hasła i na nich bazują, nie wychodząc dalej. Ile trzeba samozaparcia, żeby dać radę to wytrzymać! Nie dziwię się, że matki uchodzą za twarde osobniki – już na etapie ciąży zmuszone są walczyć z tyloma przeciwnościami!
Mój synek rozwija się świetnie, umiejętności z tabelki przyswaja ok. 1,5 miesiąca przez terminem na ich opanowanie przeznaczonym. Jest zdrowy i wesoły, moje żywe srebro. Pod koniec wakacji kończy dwa latka (równolatki te nasze maluchy! ;)), a ja obroniłam tytuł magistra w terminie i obecnie skończyłam pierwszy rok studiów doktoranckich – pierwsza w swojej rodzinie. Nie jest łatwo, ale mam satysfakcję, bo realizuję siebie, bo nie odmawiam rozwoju ani sobie, ani dziecku. Bo mam świadomość, że oboje musimy być szczęśliwi, że jedno nie może istnieć kosztem drugiego. Matka nie jest od poświęceń – matka ma prawo do decydowania o sobie. Oczywiście – dobro dziecka jest ważne, jest jednym z priorytetów. Ale nie zapominajmy o sobie. Szczęśliwa matka = szczęśliwe dziecko.

Dziękuję Ci za wpis 🙂 My mamy musimy się wspierać! 😉