Zaczyna się zwyczajnie. Dzień jak co dzień, ot kolejny piątek roku. Jednak to właśnie dziś coś we mnie pękło. Miałam ochotę stanąć pod tych cholernym sklepem i krzyczeć, by na pewno wszyscy usłyszeli i zrozumieli, co mam do powiedzenia. Ludzka obojętność kiedyś mnie wykończy…
Z racji okołoprzeprowadzkowego klimatu i miliona spraw, które są jeszcze do załatwienia przed godziną zero organizacja domowego ogniska jest chwilowo obowiązkiem najbardziej zaniedbanym. Jako, że pizzą na telefon posiłkowaliśmy się przez dwa ostatnie dni, a namiarów na dobre chińskie żarcie z dowozem brak, zgodnie ustaliliśmy, że ryba do przygotowania w piekarniku będzie zdrowszą i mądrzejszą odskocznią, po czym analizując grafik obowiązków szybko wyszło na jaw, że właśnie wypada moja kolej wyjścia do sklepu, jako że pierworodna z Tatą była już rano po bułki (mówiłam, że organizacja domowa ostatnio kuleje, nie? )
Po rzuconym w przestrzeń “Niech coś sprawi, żeby tak mi się chciało, jak mi się nie chce” ostatecznie wciągnęłam na siebie cokolwiek i wyruszyłam do oddalonej o 100 metrów Biedronki. No… i tu całkiem zabawny aspekt dzisiejszej opowieści się kończy.
W sklepie podchodzi do mnie mężczyzna, starszy, trochę zaniedbany, ale alkoholu nie było od niego czuć, a wierzcie mi, że jestem wyczulona. Wręcz bał mi się spojrzeć w oczy i po cichu zaczął od przeproszenia, że w ogóle zawraca mi głowę, po czym poprosił o pomoc, od razu też zastrzegł, że nie chce pieniędzy i prosi tylko o cokolwiek do chleba, bo ktoś mu wczoraj kupił dwa to będzie miał na tydzień jedzenia… Mówię, że za wiele nie pomogę, bo wyszłam tylko na chwilę i mam przy sobie tylko jakieś drobne, ale coś na pewno kupię, nie ma sprawy. Podziękował, powiedział, że będzie czekał przed sklepem, bo pewnie chcę jeszcze w spokoju zrobić zakupy. Zrobiło mi się źle, tak cholernie źle… Obojętność. Znowu. Wszędzie. Widziałam go jak tylko weszłam do sklepu. Chodził pomiędzy kilkoma osobami z wózkami wypakowanymi już co najmniej do połowy. Nikt mu nic nie kupił. NIC! Nawet cholernej pasztetowej za złoty trzydzieści! Miałam przy sobie kilkanaście złotych, ale nawet przez myśl nie przyszło mi do głowy, że mogłabym postąpić inaczej. Odłożyłam paczkę ciastek, którą miałam w koszyku i kupiłam mu opakowanie jakiejś mielonki, którą wybrał.
Czułam wewnątrz taką niemoc połączoną z tak ogromną wściekłością na wszystkich wokół, że myślałam, że wybuchnę i krzyknę, że ta obojętność ich zgubi. Ostatecznie uroniłam tylko kilka łez i powstrzymałam się przed wygłoszeniem monologu publicznie, choć przez chwilę wydawało mi się, że nie dam rady. [ Dla jasności wyglądałam mniej więcej TAKtylko, ze nie zdążyłam wybuchnąć ; ) ]
Tak, jestem naiwna. Pomagam innym. Masz rację, być może przepił wszystkie pieniądze jakie miał. Być może chodził i liczył, że większość dla świętego spokoju da mu jednak pieniądze i cudem uzbierałby na kolejne tanie wino. Tyle, że druga strona medalu jest być taka, że naprawdę mógł być bezdomny i nie mieć co jeść. Być może znalazł się w tej sytuacji zupełnie nie ze swojej winy, a nawet jeśli to może właśnie próbował stanąć na nogi. I ja nigdy w życiu nie zrozumiem, jak mając taką świadomość można nie pomóc. Dlaczego do cholery Ci, którzy zostawiali przy kasie po 100, 200 zł nie mogli mu kupić paczki sera czy kawałka pasztetowej?! Jestem wredna, ale w takich przypadkach mam nadzieję, że karma wraca nie tylko w pozytywnym sensie. Ta cholerna obojętność… Mam nadzieję, że Ci wszyscy obojętni na krzywdę drugiego człowieka ludzie poczują kiedyś jak to jest być dla kogoś obojętnym…
Po raz kolejny jest mi wstyd za świat, w którym żyję. Za społeczeństwo, w którym wychowuje się moja córka…
Nigdy nikomu nie zazdrościłam jak klasyczny Polak, bo dla mnie odrobina zazdrości jest tylko czynnikiem motywującym do pracy nad sobą. Nigdy też nie osądzałam z góry, czasem pewnie zbyt często stosowałam się do zasady domniemania niewinności. Nie raz pomagałam tym, których inni olewali… Jakiś milion razy w życiu usłyszałam, że pewnie właśnie przyczyniłam się do kupna kolejnej flaszki najtańszego alkoholu. Kilka razy usłyszałam, że jeden głos nic nie zmieni i kolejne chyba sto, że moja złotówka wrzucona do puszki dla jakiegoś chorego dziecka i tak nie pomoże. Kto, do cholery, nauczył ludzi takiego podejścia?!
Wiesz, że wszystko to, co ufundował Owsiak dzięki zbiórkom WOŚP to w dużej mierze zasługa właśnie tych pojedynczych złotówek? Wiesz, że czasami jeden Twój głos może zadecydować o tym, czy ktoś dostanie szansę na spełnienie swoich marzeń, czy nie? A, gdy tak przewijasz sobie facebookową tablicę i obojętnie przechodzisz wobec większości próśb o pomoc w zebraniu pieniędzy na leczenie dziecka to naprawdę nigdy nie przyszło Ci do głowy, że to właśnie Ty mógłbyś być po drugiej stronie? Mogłoby chodzić o Twoje dziecko! Naprawdę chciałbyś żeby ludzie byli tak obojętni?! A jeśli kiedykolwiek znajdziesz się w trudnej sytuacji, naprawdę chciałbyś, żeby każdy z góry widział w Tobie alkoholika? Czy wtedy, gdy widzisz leżącego bezdomnego gdzieś na uboczu i z góry uznając, że jest pijany, nie wzywasz karetki, masz świadomość, że ten człowiek może właśnie umierać? Tak, serio! Raz, jeden jedyny raz w życiu uratowałam człowieka, miałam 11 lat. 11 lat, a wokół mnie kilka dorosłych osób, ale tylko ja zadzwoniłam po to cholerne pogotowie, bo zauważyłam opaskę, która – jak mi się wydawało- świadczył
a o jakiejś chorobie.
Przysięgam, że wciąż krew się we mnie gotuje. Jeszcze nie ochłonęłam i mimo, że w planach miałam dla Was na dziś kompletnie inny wpis, idealnie lajtowy, o zdrowych, gotowych przekąskach na weekend to nie mogłam. Po prostu nie mogłam dziś tego nie napisać. I tak – dziś proszę Was wprost- udostępniajcie ten wpis dalej. Może społeczeństwo się obudzi. Może jakimś cudem przeczyta to te kilka osób, na które się wściekłam dzisiaj w sklepie.
Dwa minusy dają plus
Gdy los rzuca we mnie dwoma minusami, robię z nich plus. Przestałam walczyć z życiem i wściekać się na rzeczy, których nie zmienię. Gdy jest burza, myślę o tym, że po niej zawsze wychodzi słońce. Jeśli coś mi nie pasuję, myślę – czy mogę to zmienić? Jeśli tak – wymyślam jak i działam. Jeśli nie […]
Jak długo można bez konsekwencji “odkładać siebie na później”?
Zastanawiałaś się kiedyś nad tym, jak bardzo zapominasz o sobie w codzienności? Jak bardzo, zwłaszcza jeśli jesteś mamą, poświęciłaś się, myśląc, że robisz to “dla dobra dzieci, rodziny”? Z jak wielu rzeczy podświadomie zrezygnowałaś? Może już nie czytasz, choć kiedyś bardzo to lubiłaś. Nie chodzisz na zumbę, trampoliny albo na basen. Może nie wychodzisz z […]
Zmarnowałam lata. Ty też robisz to zupełnie nieświadomie!
Wymówki. Wszyscy doskonale je znamy, ale dlaczego pozwalamy sobie tak łatwo rezygnować z marzeń, oszukując samych siebie? “Nie mogę sobie na to pozwolić”, “tak się nie da”, “to nie jest dobra pora” – czy jest ktokolwiek, kto choć raz nie usprawiedliwiał się w ten sposób? No właśnie. A jak jest naprawdę? Ile w tych stwierdzeniach […]
…pięknego trudne początki | równowaga i slow life
Dzisiejszy wpis powinien pojawić się na blogu już dawno, jako swoista zakładka „zacznij tutaj” tudzież „pierwszy raz?”, ale od kilku miesięcy wciąż zadaję sobie pytanie, czy na pewno żyję już na tyle świadomie, żeby się w tym temacie choćby z autopsji wymądrzać. Później siadam, spisuję pomysły na wpisy i widzę, że to wszystko, wielkie wszystko, które w dzisiejszych czasach […]
Dzisiaj, kiedy wracałam z dziecmi ze spaceru, minął mnie starszy i bardzo zaniedbany mężczyzna. Szedł o lasce, pchając przy tym wózek, na który pakował to, co udało mu się znaleźć (m. in. w śmietniku) a obok niego dreptał sobie piesek, wierny przyjaciel. Kikukrotnie mijałam już tego Pana ale dzisiaj nie mogłam jakoś przejść obok niego obojętnie. Zostawiłam dzieci z sąsiadką i pobiegłam za nim. Miałam przy sobie niewiele pieniędzy, ale liczy się gest i chęć pomocy. Kilka miesięcy temu postapiłam tak samo z napotkaną, uboga, starsza kobietą. Poprostu ją zaczepiłam i wręczyłam jej porę złotych. Długo będę pamiętać wyraz twarzy tych ludzi, którzy nawet nie prosili o pomoc a ona, choć niewielka, przyszła sama 🙂 pozdrawiam 🙂
Dzisiaj, kiedy wracałam z dziecmi ze spaceru, minął mnie starszy i bardzo zaniedbany mężczyzna. Szedł o lasce, pchając przy tym wózek, na który pakował to, co udało mu się znaleźć (m. in. w śmietniku) a obok niego dreptał sobie piesek, wierny przyjaciel. Kikukrotnie mijałam już tego Pana ale dzisiaj nie mogłam jakoś przejść obok niego obojętnie. Zostawiłam dzieci z sąsiadką i pobiegłam za nim. Miałam przy sobie niewiele pieniędzy, ale liczy się gest i chęć pomocy. Kilka miesięcy temu postapiłam tak samo z napotkaną, uboga, starsza kobietą. Poprostu ją zaczepiłam i wręczyłam jej porę złotych. Długo będę pamiętać wyraz twarzy tych ludzi, którzy nawet nie prosili o pomoc a ona, choć niewielka, przyszła sama 🙂 pozdrawiam 🙂
Smutne jest to, że ta znieczulica jest coraz powszechniejsza. Nie mogę np. oglądać programu “Sprawa dla reportera” bo po nim zazwyczaj ryczę jak głupia i nie mogę wyrobić z wściekłości jakie za przeproszeniem kurewstwo jest na tym świecie i jak jeden człowiek może robić ta okropne rzeczy drugiemu. I teraz kiedy to piszę czuję nadchodzący ból głowy i już mam łzy w oczach. Jednak cieszę się, że takie programy istnieją i niosą realna pomoc.
Smutne jest to, że ta znieczulica jest coraz powszechniejsza. Nie mogę np. oglądać programu “Sprawa dla reportera” bo po nim zazwyczaj ryczę jak głupia i nie mogę wyrobić z wściekłości jakie za przeproszeniem kurewstwo jest na tym świecie i jak jeden człowiek może robić ta okropne rzeczy drugiemu. I teraz kiedy to piszę czuję nadchodzący ból głowy i już mam łzy w oczach. Jednak cieszę się, że takie programy istnieją i niosą realna pomoc.
mam identycznie jak Ty. Moj mąż nie raz mowi na mnie samarytanka i matka teresa bo mam tak wysoki prog empatii ze pomogłabym wszystkim a potem i tak rycze w domu bo widze przed oczami te male cyganskie dzieci, tych kalekich starcow na wózkach, te biedne starowinki. Pomagam, bo dlaczego nie? skoro moge? skoro mam? Mieszkam na wsi, raz na jakis czas chodzi od domu do domu strsza pani z reklamówka i prosi o jedzenie ilez to razy przychodzi i nic w niej nie ma choć ja mieszkam w polowie ulicy??? Nie raz bylam swiezo po zakupach a ona przyszla. Dalam tyle ile mogla uniesc: makarony, maki, cukier, mleka, masla, ryze, kasze. Mąż wraca a ja mowie ze musze jechac na zakupy. Wiedzial dlaczego, zapytal tylko: znow byla ta Pani? tak..
I zawsze sie podziele wrzuce pieniazka, dam jedzenie, oddaje swoje ubrania do PCK czy DPS. bo tak bardzo ciesze sie ze ja mam dach nad głowa, zdrowe ciało, kochana rodzine i pelną lodówkę ze chyba nie spojzalabym sobie w oczy jakbym wiedziala ze moglam pomoc a tego nie zrobilam.
Co do empatii i wrażliwości – czytając o tej starszej Pani właśnie się popłakałam …Po prostu jak sobie wyobrażę, że to mógłby być mój Tato, gdyby np. mnie zabrakło i Siostry to normalnie wyję jak dziecko. :/
mam identycznie jak Ty. Moj mąż nie raz mowi na mnie samarytanka i matka teresa bo mam tak wysoki prog empatii ze pomogłabym wszystkim a potem i tak rycze w domu bo widze przed oczami te male cyganskie dzieci, tych kalekich starcow na wózkach, te biedne starowinki. Pomagam, bo dlaczego nie? skoro moge? skoro mam? Mieszkam na wsi, raz na jakis czas chodzi od domu do domu strsza pani z reklamówka i prosi o jedzenie ilez to razy przychodzi i nic w niej nie ma choć ja mieszkam w polowie ulicy??? Nie raz bylam swiezo po zakupach a ona przyszla. Dalam tyle ile mogla uniesc: makarony, maki, cukier, mleka, masla, ryze, kasze. Mąż wraca a ja mowie ze musze jechac na zakupy. Wiedzial dlaczego, zapytal tylko: znow byla ta Pani? tak..
I zawsze sie podziele wrzuce pieniazka, dam jedzenie, oddaje swoje ubrania do PCK czy DPS. bo tak bardzo ciesze sie ze ja mam dach nad głowa, zdrowe ciało, kochana rodzine i pelną lodówkę ze chyba nie spojzalabym sobie w oczy jakbym wiedziala ze moglam pomoc a tego nie zrobilam.
Co do empatii i wrażliwości – czytając o tej starszej Pani właśnie się popłakałam …Po prostu jak sobie wyobrażę, że to mógłby być mój Tato, gdyby np. mnie zabrakło i Siostry to normalnie wyję jak dziecko. :/
zawsze gdy widze takie sytuacje nie pozostaje obojętna tego nauczylam tez córki nie dajemy pieniedzy ale zawsze gdyktoś prosi o jedzenie kupujemy bulki i pasztet badz inną konserwe Jestem takze strasznie wyczulona na takie rzeczy siedze potem w domu i placze .Sama mam niewiele ale ludzka obojetnosc i chamstwo ludzi przeraza mnie niekiedy..
Dokładnie “nauczyłam córki”! Bo to w naszych dzieciach jest nasza przyszłość i jak one patrzą, jak jesteśmy tacy obojętni to ciekawe, czy nam pomogą za kilka lat. To mnie przeraża jak widzę wokół taki brak reakcji
zawsze gdy widze takie sytuacje nie pozostaje obojętna tego nauczylam tez córki nie dajemy pieniedzy ale zawsze gdyktoś prosi o jedzenie kupujemy bulki i pasztet badz inną konserwe Jestem takze strasznie wyczulona na takie rzeczy siedze potem w domu i placze .Sama mam niewiele ale ludzka obojetnosc i chamstwo ludzi przeraza mnie niekiedy..
Dokładnie “nauczyłam córki”! Bo to w naszych dzieciach jest nasza przyszłość i jak one patrzą, jak jesteśmy tacy obojętni to ciekawe, czy nam pomogą za kilka lat. To mnie przeraża jak widzę wokół taki brak reakcji
Znam takie sytuacje :/ u mnie jest tak, że gdy tylko wyczuję od kogoś alkohol, to po prostu odmawiam, bo wiem na co pójdą pieniądze. Miałam taką sytuację, że kobieta(czułam od niej alkohol) prosiła mnie o pieniądze na bułki, powiedziałam, że kupię jej te bułki, jesli zaczeka, tylko niech powie ile chce i w tym momencie stwierdziła, że jednak nie chce tych bułek. Rozumiesz? Więc na co chciała te pieniądze na bułki czy alkohol? Odwróciłam się na pięcie i poszłam.
I jeszcze jedna sytuacja. Będąc na studiach szłam przez miasto z moim chłopakiem(obecnie mężem), i pod jednym sklepem spożywczym zaczepił nas mężczyzna w średnim wieku, przeprosił nas bardzo i zapytał czy nie mamy czegoś do jedzenia. Miałam w plecaku kanapki, które zrobiłam sobie na zajęcia, a ich nie zjadłam, powiedziałam mu o tym. Od razu oczy mu się ucieszyły. Podziękował chyba z 7 razy, nisko się ukłonił, powiedział, że będzie się za nas modlił i znowu podziękował. Weszliśmy jeszcze do spożywczaka przy którym cała sytuacja miała miejsce. Kupiliśmy bochenek chleba, laskę kiełbasy zwyczajnej, konserwę w puszce, mały pasztecik i butelkę wody. NIGDY NIE ZAPOMNĘ widoku łez jakie popłynęły mu po policzkach i poziomu wzruszenia, do jakiego go doprowadziliśmy. Powiedział, że jesteśmy bardzo łaskawi, że stoi tu od rana i że tylko my podarowaliśmy mu taki prezent. Całość to było kilkanaście złotych. Pobłogosławił nas raz jeszcze i podziękował kolejnych kilka razy.
Takim osobom można pomagać.
Ja też nigdy nie daję pieniędzy, jeśli mam podejrzenia, tylko proponuję jedzenie. Mnie boli to , że są ludzie, którzy tego jedzenia drugiemu odmawiają. Mało tego, są tacy, którzy potrafią na bezczela odpowiedzieć “weź się do roboty!” do człowieka, o którego sytuacji po prostu nie mają pojęcia! Ja to napisałam i mam nadzieję, że przeczyta to jak najwięcej osób, bo po prostu już mam dość tego, jak społeczeństwo daje ciche przyzwolenie na taką obojętność. Dzieci na to patrzą, wychowujemy przez to kolejne tak samo nieludzkie pokolenie, a ja zwyczajnie się na to nie godzę.
Znam takie sytuacje :/ u mnie jest tak, że gdy tylko wyczuję od kogoś alkohol, to po prostu odmawiam, bo wiem na co pójdą pieniądze. Miałam taką sytuację, że kobieta(czułam od niej alkohol) prosiła mnie o pieniądze na bułki, powiedziałam, że kupię jej te bułki, jesli zaczeka, tylko niech powie ile chce i w tym momencie stwierdziła, że jednak nie chce tych bułek. Rozumiesz? Więc na co chciała te pieniądze na bułki czy alkohol? Odwróciłam się na pięcie i poszłam.
I jeszcze jedna sytuacja. Będąc na studiach szłam przez miasto z moim chłopakiem(obecnie mężem), i pod jednym sklepem spożywczym zaczepił nas mężczyzna w średnim wieku, przeprosił nas bardzo i zapytał czy nie mamy czegoś do jedzenia. Miałam w plecaku kanapki, które zrobiłam sobie na zajęcia, a ich nie zjadłam, powiedziałam mu o tym. Od razu oczy mu się ucieszyły. Podziękował chyba z 7 razy, nisko się ukłonił, powiedział, że będzie się za nas modlił i znowu podziękował. Weszliśmy jeszcze do spożywczaka przy którym cała sytuacja miała miejsce. Kupiliśmy bochenek chleba, laskę kiełbasy zwyczajnej, konserwę w puszce, mały pasztecik i butelkę wody. NIGDY NIE ZAPOMNĘ widoku łez jakie popłynęły mu po policzkach i poziomu wzruszenia, do jakiego go doprowadziliśmy. Powiedział, że jesteśmy bardzo łaskawi, że stoi tu od rana i że tylko my podarowaliśmy mu taki prezent. Całość to było kilkanaście złotych. Pobłogosławił nas raz jeszcze i podziękował kolejnych kilka razy.
Takim osobom można pomagać.
Ja też nigdy nie daję pieniędzy, jeśli mam podejrzenia, tylko proponuję jedzenie. Mnie boli to , że są ludzie, którzy tego jedzenia drugiemu odmawiają. Mało tego, są tacy, którzy potrafią na bezczela odpowiedzieć “weź się do roboty!” do człowieka, o którego sytuacji po prostu nie mają pojęcia! Ja to napisałam i mam nadzieję, że przeczyta to jak najwięcej osób, bo po prostu już mam dość tego, jak społeczeństwo daje ciche przyzwolenie na taką obojętność. Dzieci na to patrzą, wychowujemy przez to kolejne tak samo nieludzkie pokolenie, a ja zwyczajnie się na to nie godzę.
Jeśli ktoś prosi mnie o zakup jedzenia, to (o ile mam przy sobie jakiekolwiek pieniądze) nigdy nie odmawiam.
Kasy nie dam, bo nie mam gwarancji na co pójdzie, ale dwie bułki, bochenek chleba czy coś do chleba nie są problemem. Wolę być naiwna niż żyć ze świadomością, że olałam głodnego.
Dokładnie. Najgorsze tylko jest to, że dajemy takie ciche przyzwolenie na takie zachowanie. Nikt nie mówi o tym głośno, więc niepomaganie jest w porządku : (
Jeśli ktoś prosi mnie o zakup jedzenia, to (o ile mam przy sobie jakiekolwiek pieniądze) nigdy nie odmawiam.
Kasy nie dam, bo nie mam gwarancji na co pójdzie, ale dwie bułki, bochenek chleba czy coś do chleba nie są problemem. Wolę być naiwna niż żyć ze świadomością, że olałam głodnego.
Dokładnie. Najgorsze tylko jest to, że dajemy takie ciche przyzwolenie na takie zachowanie. Nikt nie mówi o tym głośno, więc niepomaganie jest w porządku : (