Lek na całe zło…

Znasz takie dni, kiedy ‘sprawy dorosłych’ przytłaczają na tyle, że ciężko Ci nawet cieszyć się z niepodważalnych sukcesów? Taki czas, gdy nawet nie masz ochoty na celebrowanie drobnych przyjemności? U mnie włącza się to zazwyczaj, gdy życiowa sinusoida zbyt długo daje mi w kość i potrzebuję jakiegoś ‘constance’. Dobrego ‘constance’… Takiego bez chwilowej obawy, że zaraz w zamian za kilka miłych dni czy zdarzeń, oberwę rykoszetem jakimś nieszczęściem mniejszym lub większym. Kiedyś jedyną receptą, jaką widziałam było zaszycie się pod kocem i przespanie do czasu, aż będzie lepiej. Kiedyś nawet ten genialny pomysł skończył się depresją… ale dziś już wiem.

sweter – St.Bernard | legginsy i spódniczka – ZARA | buty – Gino Rossi | kolanówki – Collegien

płaszcz – Reserved | sukienka – CoolMama | buty – Gino Rossi

Dziś wiem, że w takie dni, jest tylko jedno lekarstwo, które przez chwilę pozwala mi uciec od ciągłego myślenia i zamartwiania się. Moje lekarstwo ma na imię Wiki, ma trzy lata i odgania uśmiechem najgorszy nawet zły humor. Nie wiem jaka będzie kiedyś, ale wiem, że dziś jest dzieckiem z lepszym charakterem, empatią i świadomością uczuć własnych i innych niż mogłam sobie wymarzyć. Pomimo 24-godzinnej obecności w pobliżu przez 7 dni w tygodniu, pozwalam sobie na takie chwile w ciągu tygodnia, kiedy dawkuję sobie ten mój lek w większej dawce, silniejszym stężeniu i bez zbędnych rozpraszaczy… Pomaga. Dziwne, że jeszcze nikt tego nie opatentował, bo czasem mam wrażenie, że dziecięcy uśmiech, bezinteresowne ‘kocham cię’, buziak w czoło i przytulas to lek na całe zło tego świata…

A jak ma na imię Twój lek?

Dwa minusy dają plus

Zamieszczone: 7 listopada 2016

Gdy los rzuca we mnie dwoma minusami, robię z nich plus. Przestałam walczyć z życiem i wściekać się na rzeczy, których nie zmienię. Gdy jest burza, myślę o tym, że po niej zawsze wychodzi słońce. Jeśli coś mi nie pasuję, myślę – czy mogę to zmienić? Jeśli tak – wymyślam jak i działam. Jeśli nie […]

5 komentarzy

Nic nie jest nam dane “raz na zawsze”… | slow life

Zamieszczone: 6 lipca 2016

Naprawdę dawno nie obudziłam się tak przerażona. Nie było ich – nie wiedziałam, gdzie są dziewczyny, a Ł. się oddalał. Nie mogłam go dogonić, kompletnie nie reagował na krzyk – tak jakby nie słyszał… Tego ranka otworzyłam oczy przerażona jak nigdy dotąd i odetchnęłam z ulgą widząc, że jednak leży obok. Nagle miałam kompletnie w […]

38 komentarzy

Zmarnowałam lata. Ty też robisz to zupełnie nieświadomie!

Zamieszczone: 5 maja 2016

Wymówki. Wszyscy doskonale je znamy, ale dlaczego pozwalamy sobie tak łatwo rezygnować z marzeń, oszukując samych siebie? “Nie mogę sobie na to pozwolić”, “tak się nie da”, “to nie jest dobra pora” – czy jest ktokolwiek, kto choć raz nie usprawiedliwiał się w ten sposób? No właśnie. A jak jest naprawdę? Ile w tych stwierdzeniach […]

28 komentarzy

…pięknego trudne początki | równowaga i slow life

Zamieszczone: 1 lutego 2016

Dzisiejszy wpis powinien pojawić się na blogu już dawno, jako swoista zakładka „zacznij tutaj” tudzież „pierwszy raz?”, ale od kilku miesięcy wciąż zadaję sobie pytanie, czy na pewno żyję już na tyle świadomie, żeby się w tym temacie choćby z autopsji wymądrzać. Później siadam, spisuję pomysły na wpisy i widzę, że to wszystko, wielkie wszystko, które w dzisiejszych czasach […]

11 komentarzy