Kilka ostatnich tygodni, przeżytych na zmianę na maksymalnych w tygodniu i minimalnych w dni wolne obrotach uświadomiło mi w sposób dosadny jak szybko ucieka najpiękniejszy czas w moim życiu oraz jak cenny jest i – mimo, że czasem bardzo bym chciała – niektórych momentów nie dane mi już będzie przeżyć na nowo. Moja córka od samego początku wszystko robiła…za szybko. Dorastała za szybko, co w początkach mojego macierzyństwa wpędzało mnie w przerażenie, w pewnym momencie napawało dumą, a dziś… dziś sprawia, że się boję.
Boję się, że nie zdążę się obejrzeć, a nadejdzie ten dzień, kiedy będę miała już w domu nastolatkę… Nie zdążę nacieszyć się czasem jej beztroskiego dzieciństwa tak, jak nie zdążyłam chłonąć czasu, gdy była bezbronnym noworodkiem czy nieporadnym niemowlęciem. Im ona jest starsza, tym bardziej czuję potrzebę celebrowania wspólnie każdej minuty, elastycznego dopasowania rzeczywistości tak, by priorytetem był zawsze czas, bycie razem i wartości, które dziś tak łatwo zatracić.
Jest 8:17 w pierwszy dzień po wolnym długim weekendzie. Ona śpi w swoim pokoju – z ukochaną przytulanką i pod ulubionym kocem, a ja nad poranną kawą próbuję uporządkować swoje myśli. Tak, powinna dziś być w przedszkolu… Nie, wcale nie jest chora. Śpi tak słodko, że żal mi było ją obudzić, zwłaszcza dziś, gdy nie mam żadnej pilnej sprawy do załatwienia poza domem w miejscu, w które nie mogłaby pojechać ze mną. Trzytygodniowa sesja chorobowa w październiku nauczyła nas obie pewnego schematu funkcjonowania podczas, gdy po prostu musiałam pogodzić wszystkie swoje „etaty” z całodniową opieką nad dwulatką. Czy się da? Cóż, jeszcze w wakacje miałam wrażenie, że zwyczajnie się nie da, albo ostatecznie skończy się na oglądaniu bajek po kilka godzin, jednak Wiki zadziwia mnie każdego dnia i … tak, da się. Wstaję, gdy Ł. wychodzi do pracy, robię śniadanie, parzę kubek czegoś gorącego do picia i siadam do pracy. Zazwyczaj mija przynajmniej półtorej godziny, nim w ogóle Mała się obudzi. Jemy śniadanie, ubieramy się i ona zaczyna się bawić. Czasami przez większość dnia wystarcza jej po prostu moja obecność i fakt, że z nią rozmawiam, a ona wtedy buduje zamki z klocków, bawi się lalką, przeżywa przygody w stumilowym lesie z nowym zestawem figurek albo za pomocą kredek tworzy swoje arcydzieła. Czasem poczytamy książkę, niekiedy po 15 minutach oglądania Krainy Lodu zapada w sen zimowy na 2 godziny… Owszem, bywają dni, kiedy ma zły dzień i generalnie ciężko jest wytrzymać. Tak, czasem jej kilkugodzinna zabawa kończy się taki bałaganem, że w okolicach 16-tej dostaję zawrotów głowy, ale jednak przez większość czasu jest to układ całkiem znośny.
Wielbię instytucję przedszkola, serio… i generalnie widzę same plusy posyłania tam dwulatki – poza czasem, którego nikt mi nie wróci i pieniędzmi, za które opcjonalnie można by dużo więcej podróżować. Zawsze w sytuacji, kiedy potrzebna jest opieka dla dziecka 2+ będę twierdziła, że przedszkole jest najlepszą opcją, jednak gdy znów nadchodzi taki moment, kiedy – prawdopodobnie – przez większość czasu równie dobrze Mała mogłaby być ze mną zaczynam się zastanawiać. Czy potrzebne nam jest życie w ciągłym pędzie od poniedziałku do piątku ? Podczas, gdy zawożenie/odbieranie Wiki z przedszkola było rozdzielone na dwie osoby, miało to faktycznie jakiś sens, ale w momencie, gdy ze względu na zmianę sytuacji zostaję z tym obowiązkiem sama i bez samochodu…jakoś ten sens zanika. Czy 4,5 godziny wolnego w ciągu dnia faktycznie daje mi cokolwiek? Owszem – to się przydaje w dni, kiedy mam zlecenie i po prostu nie mam dla niej innej opieki, ale czy warto dla tych kilku dni w miesiącu płacić 500 zł miesięcznie?
Nie, nie żal mi tych pieniędzy, bo od początku byłam świadoma, że edukacja dziecka kosztuje i nie mam z tym problemu. Zastanawiam się tylko czy nie lepiej poszukać alternatywy – póki jeszcze przez kilka miesięcy mam wybór – a pieniądze odkładać i przeznaczyć choćby na podróże, gdy tylko zrobi się cieplej ? Albo część z nich ( i ten czas, który codziennie traciłabym na dojazdy w obie strony) poświęcić na jakieś dodatkowe zajęcia? Balet, basen, kino, teatr albo wyjście w kuleczki? Po dwóch miesiącach wiem, że moja córka nie ma absolutnie jakichkolwiek problemów z żadnym z aspektów przedszkolnej adaptacji, co trochę zmniejsza moje obawy dotyczące ewentualnej zmiany grupy czy przedszkola ( szukam czegoś sensownego bliżej domu – jeśli ktokolwiek z Torunia może mi polecić jakieś porządne przedszkole – czy to miejskie czy niepubliczne – będę wdzięczna!) Wiem też, że już w tej chwili w 90 % czynności, zdolności i umiejętności nie odbiega od grupy „rocznikowych” 3 latków… co oznacza, że prawdopodobnie powinna po zakończeniu roku szkolnego pójść dalej ze swoją grupą…a co za tym idzie – w efekcie rozpocząć szkołę w wieku 5 lat(?!) Nie wiem czy to dla niej dobre i nie wiem, czy ja tego chcę. Jednocześnie – przedszkole naprawdę rozwija i uczy. Poza tym – mamy przedszkole idealne, z którego jestem naprawdę bardzo zadowolona. Wiem, że codziennie moje dziecko jest 1,5-2 godziny na placu zabaw lub spacerze ( a jeśli pada to w „kuleczkach”). Wiem, że dostaje 4 zdrowe, zbilansowane posiłki dziennie (odbieram wszak zawsze po obiedzie, więc 5-tego nie zjada nigdy), ma zapewnioną odpowiednią ilość zabaw plastycznych, za które w domu nieczęsto się bierzemy, a więc maluje farbami, wykleja, lepi z plasteliny. Poza tym uczy się piosenek, prostych tańców…i to wszystko naprawdę daje oszałamiające efekty. Tylko czy ten ponadprzeciętny rozwój jest tak niezbędny dwulatce? Czy to nie jest jednak jeszcze czas na beztroskie dzieciństwo, wstawanie z łóżka wtedy, kiedy przychodzi na to ochota, powolne jedzenie śniadania w piżamie i niczym niezakłóconą zabawę – tę niekoniecznie edukacyjną?
9:26 , właśnie wstała… Jestem w kropce, więc chętnie sobie podyskutuję z Wami przy porannej kawie… Co myślicie?
Mówmy głośno – bicie zawsze jest złe | #KochamNieBiję
Ja naprawdę bardzo się staram nie wpieprzać w życie innych ludzi, nie oceniać czyjegoś rodzicielstwa i nie wygłaszać swoich teorii na ten temat w tonie „powinniście/nie powinniście” – zwłaszcza, że w kwestii świadomego rodzicielstwa mam dość radykalne poglądy i pewnie większość by uznała, że wymagam od rodziców za dużo, ale są tematy, na które nigdy […]
Rodzicielstwo bliskości, szacunku, zrozumienia, intuicji…? | Podsumowanie pierwszych trzech lat mojego macierzyństwa
Pierwszy raz po kilku miesiącach obudziłam się dziś pierwsza z całej trójki i dane mi było napawać się poranną, niczym nieskażoną beztroską domową ciszą, w której słychać było tylko ich spokojne oddechy, w rytm których najmłodsze, jeszcze z brzucha, również dawało znać o swoim istnieniu. Po ciężkiej, w połowie nieprzespanej nocy, której atrakcjami była niewyjaśniona wysoka temperatura pierworodnej i […]
Rozważania Matki Debiutantki #1
Jestem mamą od niespełna trzech lat. W dodatku matkuję jednej tylko istocie na ziemi, nie śmiem więc nazywać się ekspertem czy też jako specjalistka od wychowywania zabierać głosu na szerszym forum. Jestem też jednak przede wszystkim człowiekiem. Istotą, która naprawdę całkiem niedawno wyrosła z wieku dziecięcego i są pewne kwestie w wychowywaniu dziecka, które przez […]
Mądrze wychowywać, tłumaczyć świat
Wtorek. Jeden spacer z przerywnikiem w postaci pobrania krwi z paluszka. Wczorajszy dzień, który udowodnił mi jak ważne jest rozmawianie z dzieckiem o świecie takim, jakim jest naprawdę, ile znaczy mówienie prawdy…oraz jak często jeszcze nie wierzę wystarczająco w moją córkę. Dzień, który skłonił również do refleksji nad głębszym znaczeniem stwierdzenia „mądrze wychowywać”, bo właściwie… […]
