Właśnie tu. Właśnie teraz. | Slow Life

Właśnie tu. Właśnie teraz.

Gdzieś pośrodku tych porozrzucanych zabawek i nieumytych naczyń. Gdzieś pomiędzy stygnącą już herbatą z cytryną a przygotowywaniem kolacji dla dzieci.

To właśnie tu się dzieje życie. Tu i teraz.

I wiesz… nie da się go przełożyć na później. Nie da się zatrzymać , odłożyć na półkę, by poczekało aż skończysz projekt, odpowiesz na maile, posprzątasz, schudniesz, zmienisz pracę, zaczniesz biegać albo “aż będzie Cię na to stać”.

[ Posłuchaj w tle – przy tym pisałam, KLIK ]

Myślę ostatnio intensywnie nad naszym życiem, nad związkiem pracujemy bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, a moje podejście do relacji z dziećmi zaczyna mi się wydawać aż chorobliwie świadome.

Ale wiesz, to dobrze. Bo im bardziej myślę, im bardziej się skupiam na tym, co tu i teraz, ale też jak to “tu i teraz”, to co robię, ma się do tego, co bym chciała jutro i do czego dążę, tym bardziej czuję to flow, które nadaje mojemu życiu sens. Ten cel bardzo łatwo jest zgubić w zapracowanej codziennośći, zwłaszcza codzienności wypełnionej dwójką absorbujących pociech … Nie lubię tracić go z oczu i czuć, że błądzę, dlatego choć decyzja o szczerych rozmowach z samą sobą i z Nim do najłatwiejszych nie należy to jest warta każdego wysiłku.

Dla jakości życia. Dla sensu w codzienności. Dla poczucia szczęścia tu i teraz, ale też pracy nad lepszym “jutro”. I dla nauczenia się nie wracania do tego, co wczoraj i czego już zmienić nie mogę.

Dziś złapać balans pomiędzy dążeniem do realizacji celów całkiem przyziemnych i kosztownych, a pełnym życiem chwilą obecną jest cholernie trudno. Ale da się. Może nie zawsze idealnie, może czasem tracimy tę równowagę, ale żyjąc świadomie szybko wracamy na dobrą ścieżkę.

W życiu jest przecież trochę tak coś za coś. Nie zawsze da się przecież pogodzić ze sobą wszystko, czasem jest coś kosztem czegoś. Kiedyś się tego bałam, a dziś? Dziś mówię sobie – życie, po prostu. Grunt, że wiem PO CO to robię i dokąd ma mnie to zaprowadzić.

Czasem więc zarywam noc, by skończyć projekt i rezygnuję z piątkowego filmu, wina i wspólnego wieczoru, by innym razem pobyć cały dzień zupełnie offline i nie błądzić myślami wokół rzeczy przyziemnych.

Lubię tak.

Lubię croissanty na drugie śniadanie i obiad w pizzerii. I lemoniadę ze słomką. I spacer albo spotkania ze znajomymi. Albo ciepłą kawę z syropem i pianką, gdy jedna śpi, a druga szaleje w kuleczkach. Lubię się czasem postawić przyzwyczajeniom i tego komputera jednak nie włączać. Czasem obejrzeć w telewizji coś lekkiego, co kompletnie nie wzbogaca mojego życia, ale pozwala mi trochę odpocząć od codziennych problemów. Lubię nie musieć.

Doceniam. 

Doceniam, że nie muszę. Albo, że nawet jak muszę, to wciąż decyduję kiedy i jak. I, że nawet jeśli muszę, to przynajmniej wiem dlaczego to robię i to jest moje “muszę”, a nie szefa i sąsiadki.

 

Dobrze jest mieć świadomość, że masz wybór. Bo to Twoje życie w końcu, prawda?

I dzieje się.

Właśnie tu. Właśnie teraz. 

[ chętnie z Tobą porozmawiam TUTAJ ]

Slow life