Kompleksy czy świadomość słabych stron?

Kiedy ‘jestem za gruba’ jest kompleksem, a kiedy tylko stwierdzeniem faktu, z którym chcemy się zmierzyć? Czy można nie mieć kompleksów, ale mieć świadomość swoich słabych stron? Czy to, że dorastamy do świadomej decyzji, by zacząć walczyć ze swoimi słabościami i jednocześnie zmienić tę część naszego oblicza, z którą jest nam źle jest dobre, czy złe? Czy oznacza brak samoakceptacji? Czy samoakceptacja nie jest ostatnio trochę synonimem ‘olewactwa’? 

Strasznie daleko mi do ideału, ale nigdy nie miałam problemu z kompleksami. Zapewne jest to zasługa moich rodziców, za co jestem im wdzięczna ogromnie, bo z jednej strony nie mam ze sobą problemu – nie zamykam się w czterech ścianach tylko dlatego, że mam wizualnie słabe strony, ale z drugiej – nie jestem wobec siebie zupełnie bezkrytyczna, znam swoje wady i chyba powoli dochodzę do momentu, kiedy mogę powiedzieć, że naprawdę w pełni świadomie potrafię je podzielić na te, których chcę się pozbyć – sama dla siebie – i te, z którymi jest mi całkiem dobrze.

IDEAŁ, SAMOAKCEPTACJA I KOMPLEKSY

Z jednej strony zewsząd atakuje nas kult bycia idealną, z drugiej wszechobecne teksty o samoakceptacji. A ja czuję taką potrzebę bycia gdzieś pośrodku i myślę, że Ty też tak masz. Tak, motywują mnie te wszystkie zdjęcia pięknych, młodych dziewczyn o idealnych ciałach, idealnie symetrycznych twarzach, dużych niebieskich oczach i idealnie prostych zębach. Tak, chciałabym tak wyglądać, jasne! Która by nie chciała!? Tyle, że nie jest to dla mnie na tyle ważne, żeby do końca życia być na ścisłej diecie, wylewać siódme poty na siłowni i … wciąż mieć kompleksy, bo i tak pozostanie coś do poprawy. Nie jest jednak tak, że w pełni akceptuję siebie taką jaką jestem i opierając się na powyższych argumentach chcę dać sobie przyzwolenie na olewanie pracy nad sobą. Czy nie jest troszkę tak,  że większość tekstów o akceptacji swojego niedoskonałego ciała jest po części próbą usprawiedliwienia się? Bo tak naprawdę – ile z nich jest tak absolutnie prawdziwych? Ile z nich naprawdę oznacza “mimo 5  kg nadwagi /krzywych zębów/ cellulitu naprawdę NIE CHCĘ, NIE CZUJĘ POTRZEBY, BY TO ZMIENIĆ, BO TAKA SIĘ SOBIE PODOBAM” ?

Próby trenowania uważności każdego dnia owocują naprawdę dużo bardziej świadomym przeżywaniem życia. Fajnie jest czuć, że jest się bardzo blisko miejsca, w którym chce się być. Dobrze jest zrozumieć, że krzyczące do nas zewsząd skrajnie różne poglądy służą mądrym ludziom tylko po to, by znaleźć sobie idealne miejsce dla siebie gdzieś pomiędzy nimi. Wygodni popierają jedną lub drugą skrajność, nie mają czasu na zastanowienie się, ale da się przeżywać życie głębiej.

CO CHCĘ ZMIENIĆ, A CO POSTARAM SIĘ POLUBIĆ ?

Wracając do kompleksów – czy nie lepiej zwyczajnie usiąść z kartką, spojrzeć na siebie w lustrze i przeanalizować to ‘bez emocji’ ? Podzielić kartkę na dwie części i dokonać selekcji. Każda z nas ma coś w sobie, czego nie lubi. Pytanie brzmi – jak bardzo Ci to przeszkadza i ile jesteś w stanie poświęcić, by to zmienić?

Ja mam krzywe zęby, za dużo tkanki tłuszczowej, trochę się garbię, mam lekko krzywe nogi, niesymetryczną twarz z bliznami (po wypadku), dużą bliznę na kolanie, brzuch kompletnie poszarpany rozstępami  i – jak chyba każda z nas po ciąży – biust do poprawy. To nie są kompleksy. To są realne słabe strony mojego wyglądu i jestem ich świadoma. Po prostu. Wiem też, że ‘samo się nie zrobi’, ale także postanowiłam, czego nie będę ryzykować tylko dla lepszego wyglądu.

Zdaję sobie sprawę, że główną drogą do lepszej sylwetki są regularne ćwiczenia i zbilansowana dieta o trochę ograniczonej kaloryczności. Dorosłam do tego, że nie wierzę w żadną dietę cud i wiem, po prostu wiem, że jeśli chcę lepiej wyglądać to po prostu, mówiąc kolokwialnie, muszę ruszyć dupę i zacząć ćwiczyć regularnie. Coraz bardziej dorastam do tego, by to była naprawdę świadoma decyzja. Wciąż bardziej mi się nie chce niż chce, ale jednak pokonuję swoje słabości coraz częściej. Dziś uświadomiłam sobie też, że jednak mam obsesję na punkcie pięknego uśmiechu z prostymi zębami. Obsesyjnie patrzę się ludziom na zęby (!) – widząc te krzywe myślę ‘o matko, to jest w stanie popsuć cały efekt! Fuck! Mam tak samo:/” , widząc te piękne i proste wzdycham i zachwycam się… Chyba dorosłam do tego, że aparat na zęby jest czymś, na co po prostu muszę jakoś w najbliższym czasie odłożyć pieniądze, bo krzywe zęby są jedną z tych części mojego wyglądu, których nie cierpię najbardziej na świecie, a przecież jak mawiała Audrey Hepburn:

A co z resztą? Do blizn się przyzwyczaiłam, naprawianie asymetrii twarzy kosztowałoby pewnie tyle, co wymarzony dom, więc podziękuję. Rozstępy – wiem jak sprawić, żeby były mniej widoczne, ale nie dam się pokroić tylko po to, żeby się ich pozbyć, tak samo jak nie zaryzykuję operacji w znieczuleniu ogólnym tylko po to, żeby móc na plaży bez kompleksów paradować w półprzezroczystej koszulce bez stanika (jakoś nie mam takich aspiracji ;D ).

Każda z nas może zrobić taką listę i przestać tracić czas na użalanie się nad czymś, na co nie mamy wpływu, a skupić się na realnej zmianie tego, co boli najbardziej. Boczki przepalisz na siłowni, ale rozmiaru stopy raczej nie zmniejszych, prawda? Pewnie też już nie urośniesz i bez ryzykownej operacji za grube pieniądze nie przeskoczysz z rozmiaru biustu A do D. Po co więc skupiać się na czymś na co nie mamy wpływu?

ŻYCIE NIE JEST CZARNE ANI BIAŁE, A WIĘKSZOŚĆ Z  NAS JEST WŁAŚNIE GDZIEŚ POŚRODKU

To jest tak jak z perfekcyjną i chu*jową Panią domu. 99 % z nas nie należy ani do jednej ani drugiej grupy. Musimy od czasu do czasu ogarnąć, bo inaczej dom by nam zarósł brudem i żadne ‘nie chce mi się’ ani inne użalanie się nad sobą tego faktu nie zmieni, ale też nie musimy kochać sprzątania i przez godzinę polerować lustra, żeby powiedzieć sobie ‘Jest ok, w moim domu jest fajnie, czysto i przyjemnie. Jestem z siebie zadowolona’. Ja taka jestem – zwyczajna, gdzieś po środku. Podejrzewam, że Ty też. Nie potrzebna mi plakietka idealnej, ale nie zamierzam swoich zaniedbań usprawiedliwiać próbą wmówienia sobie, że w pełni akceptuję coś, co tak naprawdę mi przeszkadza. Nie stanę się z kanapowego lenia miłośniczką wylewania siódmych potów na siłowni, bo znam lepsze sposoby na spędzanie czasu, ale wiem, że to jedyna droga do wymarzonej sylwetki.

Jestem zwyczajną dziewczyną – sprzątam, bo muszę i zacznę ćwiczyć, by lepiej wyglądać. Nadal będę wielbić czekoladę i wciąż pewnie nie polubię prac domowych, ale czy muszę? Może bądźmy po prostu sobą i niech będzie nam ze sobą dobrze!