Zdecydowałam się patrzeć poza niedoskonałości | Slow life

Późne popołudnie, drzemka Mii, wrześniowy acz wciąż bardzo piękny, ciepły i letni dzień. Siedzę sobie na moim (fe, właściwie nawet nie moim ;)) maksymalnie nieidealnym tarasie, oddycham głęboko ciesząc się wciąż letnim powietrzem, wystawiam twarz do słońca jakbym chciała się nim nacieszyć na zapas.

W słuchawce Ed Sheeran i ukochane I see Fire z La Belle Musique, równoważone docierającymi do drugiego ucha odgłosami osiedla. W oddali mignął mi ten sam autobus, który godzinę temu odwiózł moją Emi na autobus powrotny i przypomniał mi jak bardzo już tęsknię, mimo, że jeszcze 3 godziny temu wygrzewałyśmy się beztrosko razem na plaży. Oddycham głęboko i po raz kolejny próbuję w tym codziennym chaosie złapać balans.

Biorę łyk gorącej herbaty z cytryną i skupiam się tylko na tej czynności – na smaku, aromacie, cieple kubka i pięknym kolorze herbaty z cytryną, który uwielbiam. Bardzo mi brakuje takich chwil w zabieganej codzienności, a ich brak skutecznie zaburza moją równowagę. Potrzebuję w życiu celebrowania moich minut sam na sam z herbatą, spokojnie wysłuchanej piosenki, kilku przeczytanych stron książki każdego dnia. I pięknie podanych kanapek, czasu tylko dla nas i tych wieczorów, gdy z przyjaciółką oglądam odmóżdżające seriale i filmy o niczym, chipsy zagryzając Kinder Bueno i popijając białym słodkim winem (najlepszym ever!).

Każda z nas błądzi i ja dziś piszę do Ciebie, bo chyba jestem już bardziej za zakrętem niż przed nim. W ciągu ostatnich tygodni zdążyłam wpaść w marazm, wypłakać się w poduszkę, podąsać, powrzeszczeć, pobyć sama ze sobą, potupać nogami, poudawać, że mnie nie ma, próbować się sklonować, by potem podrzeć listę zadań w cholerę. Mój maraton koncertowo skończyłam dobą z przyjaciółką, dobrym winem, serialami i kilkoma stronami dobrej książki, żeby wreszcie poczuć się choć trochę “oczyszczona”, umieć przyjść przytulić się szczerze, nie na siłę i bez negatywnych emocji, choć wciąż z bólem w sercu. Dziś na plaży czułam już, że – choć powoli – to właśnie ja po raz kolejny wygrywam walkę, a nie wdzierająca się w moje życie depresja. Mam to szczęście, że choć gubię się często, to szybko wracam na właściwą drogę i obieram dobry kurs. Bardzo dobrze znam siebie i każdego dnia staram się poznać siebie jeszcze lepiej. Lubię być dla siebie dobra, jestem ze sobą szczera i naprawdę świadomie chcę o siebie dbać. Do tego mam na świecie osobę, która nawet jeśli uparcie nie chce mi wskazać kierunku, w którym powinnam podążać, to zazwyczaj wystarczy, że po prostu jest.

Nie walczę z wiatrakami, jeśli coś mi się nie podoba – zmieniam to, jeśli nie chcę tego zmieniać – nie narzekam na to. To jedna z najcenniejszych rzeczy, których nauczył mnie Tata. Żal mi życia na mydlenie samej sobie oczu, bo po co?

Uciekłam na ten balkon i piszę, tak po prostu. Nie myślę schematem, nie planowałam tego wpisu, nie mam do niego gotowej sesji, czekającej na dysku na obróbkę. Za to właśnie dziś jak nigdy wcześniej chciałam do Ciebie po prostu napisać i powiedzieć Ci, że jeśli może akurat dopadła Cię taka niemoc i ogólna niechęć do życia jak mnie ostatnio, to jeszcze nie koniec świata. Spróbuj spojrzeć na to tak, że życie daje Ci znak, żebyś trochę zwolniła. Wsłuchała się w siebie, porozmawiała ze sobą szczerze, może wypłakała to, co leży Ci na sercu. Tylko nie poddawaj się, bo marazm to najprostsza droga do depresji. Wiem co mówię – marazm to jej wspólnik, wciąga Cię pod koc, każe robić nic i narzekać na świat, a potem depresja bez mrugnięcia okiem niczym dementor wysysa z Ciebie ostatnie nawet przebłyski radości.

Wiem, że dziś może być trudno. Moje dzieci też są marudne, oszczędności krzyczą, że być powinny a ich nie ma, lista rzeczy do kupienia na nadchodzące chłodniejsze dni dla czteroosobowej rodziny nijak nie współpracuje z budżetem, w lustrze straszą mnie nadprogramowe kilogramy i tysiąc niedoskonałości, mieszkanie z nadzieją patrzy na mnie, chcąc wierzyć, że w końcu je posprzątam,  a mój mąż koncertowo spieprzył ostatnio bardzo ważną rocznicę, a nawet pierwszy wspólny samotny (bez dzieci) spacer od kilku lat. Bywa. Takie rzeczy się zdarzają.

“Jestem szczęśliwa nie znaczy, że wszystko wokół jest doskonałe. Znaczy tylko, że zdecydowałam się patrzeć poza niedoskonałości.” To bardzo ważne zdanie, które przeczytałam gdzieś jakiś czas temu i mocno utkwiło mi i w sercu i w pamięci.

Moi bliscy są zdrowi, ja jestem zdrowa, mamy gdzie mieszkać i co jeść. Świeci słońce, jest pięknie i ciepło, a przecież podobno lato się już kończy. Codziennie mogę zasnąć obok ukochanej osoby i mam pełną puszkę Earl Grey’a koło kuchenki. I cukier. I cytrynę. I jeszcze w ramach autorskiego programu przeciwstawiania się depresji zrobiłam obiady na cały tydzień, więc nawet zamrażalkę mam pełną zdrowego żarcia, które wystarczy tylko podgrzać. Serio, mogło być gorzej.

Uparcie żegnam się z bezmyślnym scrollowaniem facebooka,a telefon z roztrzaskanym ekranem skutecznie uniemożliwia mi także dostęp do przeglądania ukochanego Instagramu kilkanaście razy dziennie. Zamiast tego uparcie próbuję wyznaczyć priorytety i każde wolne produktywne kilkanaście minut w ciągu dnia staram się przeznaczyć na realizację tych punktów z listy, które przybliżają mnie do moich prywatnych celów. Przy okazji, podczas krótkich spacerów po Wiki do przedszkola czy do osiedlowego sklepiku po lody na wieczór, oddycham wciąż letnim powietrzem, cieszę się kolorem nieba i Starszą Panią, która śpiewa razem z radiem i zabawnie podgryguje w oknie podczas gotowania obiadu. Chłonę rzeczywistość i jest mi z tym z dnia na dzień coraz lepiej. Cholernie dobrze.

I wiesz, nawet po najgorszej burzy wychodzi wreszcie słońce. Zawsze. Tak działa świat.

Najdłuższy deszcz , nie może wiecznie lać
Życie trwa
I pójdzie precz , najgorszy lęk i płacz
Życie trwa

Przecież noc właśnie sprawia , że wiesz co to dzień
A ciszy zawdzięczasz , że piękniej brzmi pieśń
Więc czekaj cierpliwie , a ziści się sen
Życie trwaaa , życie trwa 

Hania Stach – Życie trwa, Bambi 2. 

Na gorsze dni zdecydowanie polecam piosenki z Disneyowskich bajek 😉 A teraz ściskam, Mia wstała, uczcijcie dzień chwilą ze sobą i kubkiem gorącej herbaty. Do jutra :*

Moje slow life