…i coś pęka. Znika. Jak ta bańka – nie ma jej.

Relacje się rozchodzą, partnerzy rozstają, przyjaciele oddalają, ale więź matki i dziecka jest najsilniejszą jaką znam. Wzruszyłam się. Dziękuję. Staram się doceniać. Każdy dzień. Każdą chwilę. Staram, lecz życie weryfikuje.

Ja zawsze miałam dobry kontakt z mamą. Jednak po porodzie nadszedł taki czas, że coś się we mnie zmieniło. Wszystkie rady mamy uważałam za zbędne, złościłam się o wszystko. Na szczęście obudziłam się w porę, na spokojnie przemyślałam swoje zachowanie, kiedy znów się zezłościłam na mamę. Zrobiło mi się głupio, miałam wyrzuty sumienia. Przecież tak naprawdę to ja powinnam dziękować mamie… więc poszłam do niej, przeprosiłam, porozmawiałam, podziękowałam. Nadal mamy świetny kontakt. Wydaje mi się, że chyba dojrzałam. Zrozumiałam tok myślenia mamy, dotarło do mnie, że przecież ona zawsze dobrze chciała, a ja źle to odbierałam.

Zapraszam do siebie na podobny wpis. http://cytryniaki.blogspot….

pieknie to wszystko ujęłaś… wzruszyłam się bardzo…

Ja powinnam mieć zakaz czytania Twoich postów, serio. Zamieniam się po nich w ociekającą łzami kulkę wzruszenia – taki kłębek emocji, zmącony – może spokój zmącony, ale dobrze – czasem tkwimy w tym naszym “bezpiecznym legowisku” i nie dopuszczamy do siebie pewnych myśli – może tak to działa… Codzienność po prostu jest, zwyczajna i pewnie trudno każdego dnia zachwycać się jej elementami (czy choćby nawet jednym). Świadomość czegoś ostatecznego może przytłoczyć… To trochę tak, jak pisałam w swoistym podsumowaniu tutaj: http://marta-nefertari.blog…. To straszne, ale dopiero widmo śmierci, świadomość tego, jak ulotna jest nasza rzeczywistość, sprawiły, że chętniej i pełniej spędzałam czas z synem. Nie wiem, czy stać nas – mamy (czy ludzi w ogóle) – codziennie na taką celebrację, na codzienne dawanie z siebie maksimum, codzienną świadomość ewentualnego końca. Bo koniec kiedyś będzie, tak czy owak… Niemniej, ważne są takie słowa, ważne są takie posty, takie uświadomienie sobie – chociażby raz na jakiś czas – że ten człowiek obok mnie, najbliższy, jest najważniejszą wartością, że po prostu jest NAJWAŻNIEJSZY. Że nic innego się nie liczy i nie ma znaczenia, jedynie bycie razem… Także ten, no, ocieram łzy (ciesząc się, że straszę bez makijażu, bo z rozmazanym wyglądałabym pewnie gorzej :P) i dziękuję Ci z całego serca. Dziękuję, że przypominasz o tym, co naprawdę ważne. Dzięki, że jesteś. I że tak świetnie wychowujesz swoją córkę. Że jesteś taka mądra i dzielisz się tą mądrością z innymi. Mam nadzieję, że mój syn będzie miał kiedyś szczęście poznać dziewczynę podobną do Ciebie albo Twojej córy – dziewczynę ciepłą i inteligentną, świadomą siebie i swojej wartości. Przywracasz wiarę w ludzkość, Bejbe :* :>

PS. Może Ci słodzę, ale nie mam zamiaru za to przepraszać – naprawdę tak myślę (choć czasem podobnego rodzaju słowa brzmią banalnie, jak slogany), poza tym obchodzimy Dzień Matki, więc… wszystkiego najlepszego, Świetna Mamo! 🙂 Spijaj śmietankę i proś o dokładkę! Dzisiaj wszystko nam się wybaczy ;D
Ściskam ciepło!

Nie tylko 26 maja – to takie ważne. Ten dzień to symbol, ale morze miłości powinno płynąć codziennie! Dla mam, tatusiów, rodzeństwa, bliskich…

Chętnie podesłałabym Twój tekst kilku znajomym.. Tak treściwie ujęłaś to, co ja chciałabym im powiedzieć.