Spójrz na świat oczami dziecka

Zapomniałam. Mimo moich usilnych starań, by pamiętać w każdej sekundzie, zapomniałam. Znowu…. a miałam pamiętać, że nie tylko przez wizjer aparatu mam patrzeć na świat z perspektywy 90 cm. Z jej perspektywy.

Z jednej strony ja, już trochę zmęczona – ciągłą bieganiną, załatwianiem, odbijaniem się od muru niczym kauczukowa piłeczka. Zmęczona brakiem prawdziwych wakacji drugi rok z rzędu, z głową zajętą planowaniem budżetu, kompletowaniem przedszkolnej wyprawki i listą spraw do załatwienia. Z przymrużonymi od słońca oczami, migreną i chwilami narzekająca na upały –   przecież jest lato, daje nam najpiękniejszą pogodę, jaką mogliśmy sobie wymarzyć na wakacje, a ja narzekam… Narzekam, bo przecież nad jeziorem to ja już byłam setki razy, jako dziecko. Mnie się chce nad morze, w góry, na Mazury. I nie na dzień, a najlepiej na przynajmniej dwa tygodnie. W końcu chcę odpocząć… czy to tak trudno zrozumieć ? Moja perspektywa ze 160 cm wzrostu, idealnie skażona dorosłością, tak bardzo do mnie niepodobna.

… a z drugiej strony ona. Ona, która z 90 cm nad ziemią chłonie każdą drobnostkę. Ona – póki co bez moich doświadczeń z dzieciństwa i przecież dla niej to jezioro takie nowe, takie piękne, tyle radości daje. Te frytki z budki w lesie, las wokół, wody tyle i zjeżdżalnia taaaaaka duża. I rodzice – bez laptopów, razem i tylko dla niej. Wszystko okraszone ogromną ilością piasku. Ah… i tyle kamyków dookoła – małe, duże, okrągłe, płaskie. Jakie chcesz. Ten jeden dzień to przecież tyle czasu, tak wiele może się wydarzyć, tak wiele poznaje nowego. I mama się jakoś tak częściej uśmiecha, a tata to już w ogóle.

Przecież ona jeszcze dobrze nie wie co to morze, góry czy Mazury. Nie przegląda zdjęć z odległych zakątków świata, nie zna hoteli, nie przegląda ofert biur turystycznych. Co najwyżej piszczy niemiłosiernie widząc Lenę w sopockim aquaparku i oznajmiając, że muszą koniecznie porozmawiać przed przedszkolem. Zwyczajnie cieszy się z tego, co my jej pokazujemy, tak jak nam pokazywali nasi rodzice.

Jakie ja mam wspomnienia z dzieciństwa? Najpiękniejsze właśnie znad tych jezior najzwyklejszych, tych najbliżej domu. Z tych wypadów jednodniowych. Czy skażenie mojej psychiki dorosłymi problemami upoważnia mnie do tego, by ją takich wspomnień pozbawiać? Chyba nie, dlatego czasem wbrew logice zamykamy komputery, zostawiamy wszechobecny bałagan i piętrzące się obowiązki, pakujemy koc, ręczniki, coś na ząb i jedziemy za miasto, by wydać ostatnie złotówki w najmniej rozsądny sposób. Rozsądek w tej kwestii zostawiamy za zamkniętymi drzwiami i jedziemy do lasu, nad to jezioro najbliższe, które generuje więcej jej uśmiechów, niż my, dorośli, bylibyśmy w stanie z siebie wykrzesać podczas najbardziej ekskluzywnej wycieczki na Malediwy.

Patrzenie na świat przez wizjer aparatu ma swoje ukryte znaczenie. Zgrywam zdjęcia, popijam wieczorną herbatę, kontempluję ciszę i ze wszystkich sił staram się wyryć sobie w pamięci, by cieszyć się z tego, co mam. Skupiać się na tym, do czego dążę, ale doceniać drobnostki i wszystkie ulotne chwile, choćby ułamki sekund szczęśliwości. Dziś wiem, że muszę częściej patrzeć z perspektywy 90 cm, bo ta dorosła problemami potrafi skutecznie zawęzić nasze horyzonty… a ja chcę patrzeć szerzej i widzieć więcej.

***

Zdjęcia wykonane aparatem SONY A58