Doceniać…

Nie znoszę szaleńczego pędu tygodnia, nocy zarwanych w imię nieprzekroczenia terminu i ciągłego robienia wszystkiego na ostatni moment. Chociaż lubię, gdy dzieje się dużo, cieszę się z każdego nawet najmniejszego sukcesu i doceniam, że wreszcie zaczynamy robić to, co naprawdę lubimy, czerpiąc z tego profity, często się zastanawiam… po co tak gnam?

[Nim zaczniecie dalej czytać, włączcie sobie TĘ piosenkę… ]

Dopóki znajduję racjonalne argumenty, cele i marzenia, dokonuję analizy, ile jestem w stanie dla tego poświęcić. Jestem dumna z jednej rzeczy – nim zdążyłam się porządnie rozpędzić się w obsesji posiadania, przejrzałam na oczy i wiem, że najważniejsze rzeczy już mam. Podejrzewam, że co najmniej połowa z Was nie chciałaby się ze mną zamienić analizując moją sytuację, biorąc pod uwagę suche fakty, jednak… Jednak najcenniejsze, co udało mi się osiągnąć to umiejętność analizowania rzeczywistości nie tylko umysłem, ale przede wszystkim sercem. I moje serce jest szczęśliwe. Moje serce nie żałuje żadnej z podjętych decyzji. I nie ważne, czy przez najbliższe kilka lat mieszkałabym w willi z basenem, czy dalej będę wkurzać się na wściekle pomarańczową podłogę w wynajmowanym mieszkaniu, która psuje mi zdjęcia. Nie ważne, że 300 zł na porządną kurtkę i kolejne 150 na torebkę to nie jest tylko wklepanie czterech cyferek w czytniku przy kasie, a logistyczne przedsięwzięcie planowane z kilkumiesięcznym wyprzedzeniem. Choć to jeszcze nie czas na podsumowanie i nie o tym ma być ten post – mając 22 lata przeżywam właśnie chyba najpiękniejszy grudzień w moim życiu. Mam już swój własny, najważniejszy mikrokosmos – wspaniałą córkę i porządnego facetu u boku. Jesteśmy zdrowi, mamy gdzie mieszkać, mamy co jeść i już dziś wiem, że pod choinką będą czekać prezenty, może nawet te najbardziej wymarzone. Nad stołem wisi kalendarz adwentowy, którego zawartość codziennie po śniadaniu maluje uśmiech na buzi mojej córki, z kuchni jeszcze roznosi się aromat świeżo upieczonego ciasta,a w mojej głowie rozbrzmiewa radosny śmiech, który towarzyszył nam podczas jego przygotowania. Moje dziecko spokojnie śpi w swoim pokoju. Jest ciepło, sucho, lodówka pełna, pokój oświetla mi blask lampek zdobiących piękną choinkę, słucham swojej ostatnio ulubionej playlisty (właśnie tej piosenki, której teraz słuchasz i Ty), a niedługo zasnę w ramionach, które dają ukojenie po dniu na pełnych obrotach. Zasnę bezpieczna, szczęśliwa, kochana. Mam wszystko, reszta to tylko nieistotne dodatki.

Doceniam to co mam. Choć poprzedni rok był trudny, to mam wrażenie, że najbardziej wartościowy ze wszystkich lat, jakie do tej pory przeżyłam. Choć nie życzę nikomu źle, to chciałabym aby każdy mógł sobie włączyć taki filmik z całym złem na świecie i choć w setnej części procenta poczuć ból, smutek, zwątpienie i rezygnację, którą czują ludzie w takiej sytuacji. Na chwilę, żeby każdy zrozumiał, jak bardzo szczęśliwym jest człowiekiem, jak wiele ma i o ile mogłoby być gorzej. Chciałabym, żeby Ci wszyscy ludzie, którzy w wigilię do południa w pośpiechu krążą po galeriach w poszukiwaniu prezentów na ostatnią chwilę, znaleźli czas na zrobienie jakiegoś prezentu własnoręcznie, a za zaoszczędzone pieniądze kupili jedzenie na wigilijną kolację jakiejś rodzinie, która nie mogła sobie pozwolić może nawet na barszcz z paczki i kawałek karpia. Chciałabym, żeby chociaż w te świąteczne dni, Ci wszyscy zabiegani ludzie, budujący nowe wielkie domy, planujący zmienić Forda na Mercedesa albo 40-calową plazmę na 60-calowy smart TV potrafili się zatrzymać, zadzwonić do bliskich albo najlepiej się z nimi spotkać, porozmawiać, zatrzymać się, docenić… może coś zrozumieć. Nie, ja im nie zazdroszczę tych domów, mercedesów  i telewizorów na pół ściany. Ja im współczuję… bo (choć wiem, że są wyjątki) jutro dom w Polsce, mercedes i ten wszystkorobiący telewizor to wciąż będzie za mało. Będą chcieli więcej, będą pracować więcej aż pewnego dnia okaże się, że nie zdążyli z kimś porozmawiać, powiedzieć komuś „tęskniłem, kocham cię, jak dobrze Cię widzieć”. Usiądą na starość w willi z basenem na Malediwach … i co ?

Wszystkim życzę jak najlepiej,naprawdę. Jeśli ktoś na tych rajskich wyspach  będzie szczęśliwy, a jego głowa pełna wspomnień przepełnionych uczuciami, to ja go sobie postawię za wzór do naśladowania… ale póki co, dumna z tego, co przez ten rok wypracowałam w swojej głowie, wiem, że nawet jeśli za kilkadziesiąt lat całym moim dobytkiem to będzie mały drewniany domek na przedmieściach w Polsce, ale towarzyszyć mu będzie biblioteczka wspomnień w mojej głowie i radosny gwar zasiadającej do wigilijnej kolacji przy kominku wielopokoleniowej rodziny, to ja powiem „wygrałam życie, moi drodzy”. Tak, bo ja życie zamierzam przeżyć naprawdę, a pieniądze inwestować w podróże, poznawanie świata i budowanie wspomnień przez spełnianie marzeń. Będę kolekcjonować uśmiechy, tak po prostu.