Depresja czy przemęczenie?

Monika, tak bardzo w punkt… Puszczam tekst dalej, bo jest świetny. I może nie sprawił, że jestem mniej przemęczona, ale po prostu teraz zdaję sobie z tego sprawę. Chociaż może to już wejście w stany depresyjne?

Ja znów uważam, że jednak wcale nie tak łatwo. W prawdzie przemęczenie związane z macierzyństwem mnie nie dotyczy, jednak bywałam w życiu przemęczona z innych powodów. Borykałam się (mam nadzieję, że czas przeszły jest tu już odpowiedni) ze stanami depresyjnymi. Dla mnie depresja to stan kiedy człowiek jest sparaliżowany. Przede wszystkim mentalnie, potem fizycznie. Emocje skierowane ku samemu sobie są nie do pomylenia z niczym innym. Najważniejsze, że oba stany mogą być przejściowe! Wszytskim Mamom życzę dużo spokoju i wyrozumiałości dla samych siebie 🙂

Najgorsze jest porównywanie się z innymi i sprostanie oczekiwaniom. Po urodzeniu drugiego dziecka otarłam się o depresję, pierwsze trzy miesiace były bardzo złe, pełne płaczu, frustracji i ogromnych wyrzutów sumienia. Teraz spadki formy zdarzają się co jakiś czas,ale uczę się sobie znani radzić. A pomagają chociażby takie artykuły i sowadonosc,że nie jestem sama,ze nawet jeśli bliscy nie do końca rozumieją, to może gdzieś jest ktoś, kto zrozumie i pomoże. Ciężko jest zmienić własne myślenie, bo przecież sama się zgodziłam zostać w domu z dziećmi, nikt mnie nie zmuszał, to czy mam prawo być zmęczona, sfrustrowana? Czy mogę narzekać, skoro koleżanki mają przecież gorzej,bo onie jeszcze do pracy chodzą, a ja „siedzę w domu” przecież. Ale uczę się mówić o własnych uczuciach i uczę się przyznawać do słabości i gorszych chwil.

W depresję co prawda nie wpadłam (choć zaliczyłam kilka razy dwutygodniowe ciągi, które można by tak określić), ale wiele razy czułam się… zmęczona. Po prostu. A przy tym zfrustrowana. Ostatnio gdy po wakacjach synek nie poszedł do przedszkola, bo dosłownie dzień wcześniej się rozchorował. I z dwóch miesięcy siedzenia w domu dwójki dzieci (kiedy to ja byłam z nimi non-stop, a mąż najczęściej wieczorami, i to jeszcze głównie tylko z synkiem, bo przecież „podział obowiązków” – on jedno dziecko, ja drugie) doszedł trzeci miesiąc – bo we wrześniu Młody był tylko 5 dni (słownie: PIĘĆ!) w przedszkolu. A mąż tu delegacja, tam nadgodziny… Miałam dosyć. Zaczęłam wydzierać się po dzieciach, bo każde kolejne zająknięcie było dla mnie kolejnym „muszę”. Córce wychodziły zęby, więc była zdenerwowana, budziła się w nocy. Syn też budził się w nocy – z różnych powodów. A to atak kaszlu, a to źle kołdra, a to zły sen… Śmiałam się (gorzko), że ktoś siedzi nad nami i tylko przygląda się i czeka – jak jedno dziecko się uspokoi, włącza drugie – i tak na zmianę. Spadłam 1,5 godziny i przerwa – bo do któregoś dziecka. I tak całą noc. Próbowałam rozmawiać z mężem, szukać u niego zwykłego pocieszenia, przytulenia, oparcia (po prostu same słowa otuchy by wystarczyły), ale usłyszałam, że mam chodzić spać wcześniej, to nie będzie problemu. A niby kiedy mam zrobić SWOJE rzeczy? Jak dzieciaki w ciągu dnia dokazywały? Jedynie jak szły spać mogłam się „rozerwać”, odpocząć psychicznie! Poza tym to nie kwestia godziny kładzenia się spać, ale jednego ciągu – gdybym przesypiała jednym ciurkiem np. 4 godziny już byłoby inaczej! Ale nie – to wytłumaczenie nie okazało się wystarczające. Źle zarządzam czasem, najwyraźniej. I w takich chwilach szlag Cię trafia: że w najbliższej osobie nie masz oparcia… Że przecież wiadomo, że nikt nie mówił, że będzie łatwo, że dziećmi trzeba się zająć i tak dalej, ale – do cholery! – każdy ma prawo czuć się czasem gorzej! I nie potrzeba mi wtedy gadek motywujących czy kopniaków w dupę na zasadzie: „No a czego się spodziewałaś?” Chcę (ba! Żądam! :P) przytulenia, ciepłego słowa, licznych „Kocham Cię, jesteś super!”
Ech. Nie zawsze tak było, oczywiście, ale najczęściej właśnie tak. I potem to przekonanie, że jest się z tym wszystkim samym. Że złe chwile dzieci są rozumiane i akceptowane, ale moje nie. Że ja mam być ta „dzielniejsza”, „silniejsza”, bo starsza i doświadczona. Bo MATKA. Jakby to jedno słowo załatwiało wszystko i sprawiało, że nagle doba się poszerza, przybywa sił witalnych, człowiek nie potrzebuje snu, ma kilka dodatkowych par rąk i inne takie. Otóż tak się NIE DZIEJE (szlag jasny pieroński). Jestem dalej tą samą osobą, z dwójką pięknych i kochanych dzieci, ale też dokazujących – bywam częściej zmęczona i częściej potrzebuję przytulenia, bliskości, której mi się odmawia, bo przecież druga strona „też jest zmęczona”. Że dzieci sobie mogę poprzytulać.

Masz rację – jeden gorszy dzień nie robi z nas złych matek. Tak sobie kiedyś powiedziałam, gdy potraktowałam synka naprawdę okropnie. Miałam obrzydliwe wyrzuty sumienia, czułam się źle sama z sobą… Powiedziałam sobie wtedy, że albo będę to wciąż rozstrząsać i nigdy nie pójdę do przodu, albo będę o tym pamiętać, ale pozwolę temu jednocześnie odejść: że to jednostkowe zachowanie wcale nie musi mnie definiować, że następnego dnia mam szansę zacząć wszystko od nowa. I tak chyba trzeba – codziennie, od nowa, starać się być jak najlepszą wersją siebie. A jeśli akurat tego dnia się nie da: nie spinać się. Najlepsza mama to ta wystarczająco dobra ;).

Kiedyś, przy chorobie, rozpłakałam się przy synku. Mąż chciał go wyprowadzić z pokoju, bo niby czemu dziecko ma patrzeć na słabość matki. A ja zapytałam się go wtedy, czy co jest ze mną nie tak? Czy to nienormalne, że człowiek czasem płacze? Że ma dość? Że źle się czuje? Wyjaśniłam, że dziecko ma prawo widzieć mnie w takim stanie. Nie musi oczywiście stać obok mnie i cały czas się wpatrywać i tak dalej, ale też nie musi być od razu wyprowadzany, żeby „nie patrzeć”. Człowiek czasem ma gorsze dni – każdy. Mama czy tata też. I dobrze, żeby dziecko o tym wiedziało. Że czasem jestem zmęczona, że czasem nad sobą nie zapanuję, że wreszcie płacz to nic złego. To jest chyba jedna z trudniejszych rzeczy: nauczyć swoje dzieci słabości – a nie tylko tego, że najsilniejszy się liczy, że trzeba zawsze być dzielnym, że łzy są dla słabeuszy i w ogóle „be”. Nie. Łzy są potrzebne. Czasem trzeba je wylać, a każdy – bez względu na wiek i płeć – ma do nich prawo. Szkoda, że takie podejście nie jest jeszcze zbyt popularne… 🙁 Gdy moje dzieci płaczą, od razu słyszą „Nie płacz!”, „Uspokój się!”, „Ale o co płaczesz?”, „Po co płaczesz?”, „Duży chłopiec przecież z ciebie!” i inne takie. A mnie serce się kraja… Mój mąż mi raz tak powiedział, gdy po ciężkim dniu z dziećmi jeszcze uderzyłam się łokniem o stolik – trafiłam akurat w to najbardziej delikatne miejsce. Zamiast przytulić czy zignorować (co byłoby wtedy lepsze) zapytał: „Co beczysz? Stało się coś?” Czułam się potwornie. Poniżona, osamotniona, jakbym jeszcze dostała w policzek. Dlatego nigdy nie chcę zafundować tego samego dziecku, które przecież nie jest tak „stare” jak ja i nie posiada wiedzy np. psychologicznej, by sobie poradzić z taką sytuacją. Ja nieco tej wiedzy mam, a i tak trudno mi było przejść do porządku dziennego po czymś takim.

Heh, teraz mam „problem” z córką – 9 miesięcy i jest głównie na moim mleku, od niedawna zjada kaszki (ale też konkretne, długo zresztą szukaliśmy mleka, bo ma alergię na białko), ze słoiczków chce tylko owoce, innymi pluje. I słyszę cały czas, że przecież ona już taka duża, że przecież powinna już jeść, że synek koleżanki (mający rok) je już razem z nimi to, co oni – czyli normalne posiłki, a moja co – nic? I tak słuchałam i wypuszczałam drugą stroną, ale też gdzieś tam martwiłam się, bo przecież synek wszystko jadł od razu – tj. jak na słoiczkach pisali: w 5. miesiącu to, w 6. tamto… I problemów nie było… A potem pomyślałam sobie tak: cholera, przecież kiedy nie było słoiczków z tymi wszystkimi sugestiami, kiedy dziecko powinno za co się zabierać, matki karmiły je cycem nawet do 2, trzech lat! Przecież w takim średniowieczu czy coś (a nawet przecież później) nie sadzano rocznego dzieciaka przy stole ze starszymi i nie kazano wsuwać mięcha czy pieczeni. Przystawiano do cyca i po problemie! A kiedy dziecko było gotowe – np. miało więcej zębów (Młoda ma dopiero dwa dolne, więc na dobrą sprawę nawet nie ma jak jeszcze gryźć porządnie) zaczynało jeść z innymi. Więc tego się trzymam i staram nie przejmować, ale momentami jest ciężko, zwłaszcza gdy do głosu dochodzą najbliżsi – np. babcie – z troski co chwila pytające o to, czy dziecko „wreszcie zjadło normalny posiłek”. Ta troska to też inne „duperele”, o które czasem trzeba toczyć bój, a ja nie zawsze mam siłę, żeby grzecznie odpowiadać…

Ech. Czasem nie mam siły.
Na szczęście zwykle udaje mi się znaleźć moment/rzecz/sprawę, której mogę się uchwycić, żeby nie zwariować. I to mi pomaga.

Masz rację – należy o siebie walczyć. Każda z nas jest ważna. Nie kiedyś, nie jutro. DZISIAJ. ZAWSZE.

Bardzo łatwo pomylić depresję z przemęczeniem i odwrotnie. Symptomy są bardzo podobne, tylko niestety skutki mogą być gorsze.

Jeśli gorsze dni przeważają nad dobrymi, to znak że trzeba sobie pomóc.

Naprawdę świetny artykuł. Jestem pod wrażeniem. Cała prawda, do której większość z nas boi się przyznać. Świat się nie zawali jeśli raz na jakiś czas odetniemy się od wszystkiego i zwyczajnie odpoczoczniemy. A dzieki temu wrócimy odstresowanie i mniej przygnebione do codziennych obowiązków. I wszystkim to wyjdzie na dobre 🙂