Weekend w Krakowie

Nie przeczytacie dziś u mnie ckliwych postów z okazji dnia Matki, emocjonalnie mnie na to nie stać. Pokażę Wam za to zdjęcia z naszego wspólnego weekendu w Krakowie, tylko ja i moja córka. Dwie doby tylko dla nas, dla milionów uśmiechów, pięknych wspomnień, wspaniałych spotkań ,odkrywania nowych miejsc i poznawania kolejnych Twórców, za których dziełami stoi jakość, pomysł i perfekcja wykonania. Trochę dla mnie na Dzień Matki, trochę dla Niej na Dzień Dziecka. Troszeczkę, by udowodnić sobie, że potrafię sama, że moje życie jest w moich rękach i cokolwiek postanowię, dam radę.

Wbrew pozorom podróż do Krakowa nie była tak trudna, jak mogłaby się wydawać. Pomijając przerażające ceny toruńskich taksówek (za transport na dworzec i z powrotem wydałam więcej niż za bilet na pociąg w dwie strony :/), droga do Krakowa upłynęła dość spokojnie i nawet wygodnie. Od Warszawy jechałyśmy już same w przedziale i to był luksus nie do przecenienia. Nie do zastąpienia w podróży są jeszcze dwie rzeczy – termiczny kubek, butelka dla dziecka i tablet (dziecięcy, czy też nie, to już drugorzędna sprawa). Ostatecznie postawiłyśmy na butelkę Pacific, która sprawdziła się wyśmienicie (nie wyciekła nawet kropelka!) i Wiki miała ciepłą herbatę do śniadania. Czegokolwiek byście mi nie napisały na temat tego, że dziecko potrzebuje zabawek nie tabletu… bla,bla, bla… wrzucam do torebki jedną zabawkę na dwa dni poza domem, w tym prawie 20 godzin w podróży i mam święty, anielski spokój, a dziecko nie dość, że się bawi w najlepsze, to jeszcze przy okazji się uczy. Pomijając też wszystkie moje moralne opory przed prowadzeniem dziecka na smyczy, ostatecznie po testach oświadczam, że taki plecaczek Little Life jest niezastąpiony, jeśli wybieracie się gdzieś w tłoczne miejsce, bez wózka z dwulatką.

Nocowałyśmy w Atelier Aparthotel w Krakowie na ul. Topolowej i powiem Wam, że “efekt” przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. Po pierwsze lokalizacja – dosłownie rzut beretem od dworca głównego w Krakowie. Z torbą na ramieniu, bez wózka i z drepczącą Wiki dałam radę dojść tam z pociągu w 10 minut. Pominę wychwalanie tego że było czysto, były ręczniki, suszarka, szampon, mydło itd.,bo to przecież już standard, ale powiem Wam, że zrobiło mi się niezmiernie miło, gdy weszłam do pokoju i czekały na nas drobne upominki. Dla mnie opakowanie czekoladek, dla Wiki kredki, kolorowanka z Disneya, książeczki, lizaki, cukierki i bańki mydlane. Ogromnie zaplusowali u mnie też zestawem do parzenia kawy i herbaty w pokoju – dla mnie jako maniaczki herbaty o każdej porze dnia i nocy to niezła oszczędność; ) Winda niezwykle ułatwiła mi życie, gdy już wzięłam od Kaśki wózek, a ogromne łoże z naprawdę wygodnymi materacami i porządne zasłony zapewniły mi możliwość pospania do 9.30. Pozytywnie zaskoczyło mnie też menu śniadaniowe , bo spodziewałam się cudów , które dla mnie na śniadanie jadalne nie są, a ku uciesze moich oczu czekała jajecznica, był duży wybór pieczywa, dżemy, kilka rodzajów płatków, muesli. Było też ciepłe mleko – dla mnie ważne strasznie, bo płatków z zimnym mlekiem nie zjem 😉 Na pożegnanie przemiła obsługa, która zachodziła w głowę, jak mi wytłumaczyć, gdzie w Krakowie są kolorowe schody 😉 Przy okazji następnej wizyty w Krakowie na pewno tam wrócę.

Do Krakowa wybrałyśmy się na targi Kraków ŁaŁ, ale przede wszystkim, żeby wreszcie spotkać się ze wspaniałymi ludźmi. Na targach udało mi się po pół roku zamienić kilka słów z Kamilą i wreszcie poznać uroczą Amelkę, poznałam też przesympatyczną Anię i jej dwie córeczki.

Powinnam ukłonić się w pas i podziękować pięknie Ewie i Kasi za poświęcenie całego weekendu na dostarczanie nam rozrywek. Z Ewką spędziłyśmy przemiły wieczór przepełniony rozmowami o życiu podczas spacerów po krakowskim starym mieście,a w niedzielę nie tylko my-Mamy, kobiety- bawiłyśmy się świetnie, ale też nasze trzy córcie poznawały jaką frajdą jest wspólna zabawa. Ewka z Zosią zgarnęły nas w niedzielę rano z Galerii i zabrały na Kazimierz, bo uparłam się na zdjęcia ‘na moście z kłódkami’, który – jak zdążyłam się dowiedzieć- nazywają Kładką Bernat(d?)ką. Później dojechały szalone babki z Lenkowo mi i takie trzy Matki-Wariatki plus trzy ich córki – niemniej zwariowane-przemierzały Kraków  w poszukiwaniu kolorowych schodów. Nie pytajcie nawet ile miałyśmy przy tym frajdy 😉 Najważniejsze – dotarłyśmy do celu i całkiem niezła, kolorowa sesja czeka na swoją kolej na blogu. Dzień zwieńczyłyśmy w ciekawej knajpce o nazwie Nova (jeśli dobrze pamiętam;)). Czemu ciekawej? Punkt 1) miejsce do zabawy dla dzieci, basen z kuleczkami – czyt. jesz,a dziecka jakby nie było. Punkt 2) zamawiasz porcję dla dzieci za pół ceny, która okazuje się tak duża, że Matka nie mogła jej podołać… także wiecie 😉

O drodze powrotnej może nie będę wspominać, powiem Wam tylko tyle -gdyby zapewniono mi luksus przedziału tylko dla nas przez całą drogę, mogłabym podróżować po te 10 godzin dwa razy w tygodniu. Niestety mam chyba ADHD gorsze niż moje dziecko, mój organizm po 3 godzinach, zwłaszcza gdy wybija 20-ta albo dalsza godzina, domaga się ułożenia w wygodnej pozycji, a nie gniecenia tyłka na niewygodnym, małym wyznaczonym miejscu. Podsumowując – dzielnie zniosłabym nawet ten ukrop panujący w pociągu, bez narzekania, gdyby tylko nie ten tłok!

Byłam w Krakowie kilka razy i niezmiennie mnie urzeka. Mimo, że Toruń też jest pięknym miastem, tak Kraków jest po prostu magiczny. Rynek wieczorem tętni życiem… ale nie takim życiem klubowym i iście studenckim, nie imprezowym, pełnych obojętnych sobie ludzi, ale magicznym…po prostu czuć w powietrzu kwintesencję piękna. Idziesz bocznymi uliczkami z dworca do hotelu i nagle dzięki kilku stolikom szara uliczka zmienia się w urocze miejsce. Spacerujesz po Rynku, patrzysz na przepiękne konie, podziwiasz urocze maleńkie bukieciki róż i nie możesz nazachwycać się magią chwili. Tam powietrze pachnie szczęściem, słońce świeci bardziej, a ludzie są bardziej ludzcy, życzliwi i pomocni. Nie wiem dlaczego, ale niezmiennie krakowskie uliczki kojarzą mi się z moim wyobrażeniem Włoch, które są numerem jeden na punkcie moich zagranicznych podróży. Wiecie, w Krakowie nawet gmach sądu jest po prostu piękny.

Podróże kształcą – uświadomiłam sobie, że poza lękiem wysokości mam też klaustrofobię i zobaczyłam oczy mojej córki wielkości pięciozłotówek. Mi podróże pozwalają też z dystansem spojrzeć na otaczającą mnie rzeczywistość, innym okiem spojrzeć na moją córkę, na moje życie. Kilkoma ostatnimi wyprawami, a zwłaszcza tą ostatnią, udowodniłam sobie, że wszystko mogę sama, tylko z Nią… i że wcale tego ‘sama’ nie chcę. Znalazłam w sobie siły, których tak bardzo było mi trzeba. Znów poczułam się na chwile dobrze sama ze sobą, przestały dobijać mnie moje myśli. Dostrzegłam, że Wiktoria naprawdę potrzebuje towarzystwa i faktycznie chyba lepiej będzie ją posłać do starszych dzieci – trzylatków powiedzmy – bo niczym od nich nie odstaje. Gdy obserwowałam jak bawią się z Zosią i Lenką, wierzcie mi , nie widziałam między nimi różnicy wieku. W jeden weekend moje dziecko poszerzyło słownik o co najmniej 35 słówek (tylu się doliczyłam) i zaczęło słowa składać w dość poprawne zdania, relacjonując mi rzeczywistość.

Zdjęcia wykonane aparatem SONY A58 i telefonem SONY XPERIA Z2

A w temacie podróży…