Drobne gesty

Dlaczego dla tak wielu takie dziwne jest, że za potrafię dużo poświęcić, by swojemu dziecku chcę sprawić radość? Że dla jednego uśmiechu, TEGO uśmiechu, chce się człowiekowi poświęcać?

Chcę malować jej wspomnienia cudownymi obrazami , co w tym dziwnego?

Czekoladowy mikołaj na stole, zaangażowanie mojej mamy w wyszukiwanie prezentów i ich tajemne pakowanie, gwiazdki milkyway’a , zabawy na dmuchanym zamku podczas wakacji, wspólne pieczenie ciasteczek – to są właśnie te wspomnienia piękne, najcieplejsze, do których uciekam myślami, gdy czasem mi w życiu pod górkę.

Przypominają mi, co jest w życiu ważne, czego uczyli mnie rodzice i jaką wartością jest rodzina i czas spędzany razem. Wracam do nich, popijając gorącą herbatę z kubka z reniferem, w ciepłych wełnianych skarpetach i swetrze, gdy w słuchawkach brzmi TA piosenka…

Wiesz, kiedyś od „życzliwych”  dowiedziałam się, że jak widać, głupia jestem, bo wierzę, że moje 1,5 roczne dziecko będzie pamiętać Mikołajki, gdy dorośnie. Głupia jestem, że się starałam i zrobiliśmy jej własnoręcznie bujaczkę do pokoju, o którą poprosiła, a na którą to nie stać nas było, żeby zwyczajnie pójść i kupić. Tydzień oszczędzaliśmy mocno, my- rodzice, okroiliśmy budżet do absolutnego minimum żeby móc jej wtedy kupić materiały na tę bujaczkę i coś od Mikołaja „do buta”, bo to był czas, gdy nie dało się w jednym tygodniu pogodzić codziennie innego ciepłego obiadu i 30 zł na prezent…

Dowiedziałam się, że to, co robię jest BEZ SENSU. Bo ona nie wie, że są Mikołajki. Bo ona i tak nie będzie pamiętać … Wiecie, cholera jasna mnie strzela jak słyszę takie coś, serio!  Mogłabym dosłownie przeżyć tydzień na chlebie z pasztetem za ten uśmiech. Jej jeden uśmiech! Jakim niby wyrzeczeniem jest brak chipsów, słodyczy czy pizzy przez tydzień?!

Ale to jest paranoja, moi Państwo. To usłyszałam… Dokładniej, że mogłam iść jej kupić czekoladową figurkę i „jakąś zabawkę, żeby było”. Masz dziecko i odczep się? Dla mnie własnie takie podejście jest paranoją – już lepiej wtedy nie dawać nic.

I smutno mi, gdy widzę, że dla świata paranoją jest poświęcić się dla choćby jednego uśmiechu swojego dziecka…

Moja córka nie musi być umierająco chora, żebym potrafiła docenić każdy dzień z nią spędzony i każdy jej uśmiech. Ot, tak już mam i nie potrzebowałam 80 lat życia, żeby pojąć tę wiedzę tajemną na łożu śmierci. Też Wam tego życzę, bo to docenianie to cenna umiejętność. Przy okazji proponuję kultywować dbanie o drobne gesty każdego dnia, a nie tylko w Walentynki, sprzątanie i odwiedzanie grobów nie tylko 1 listopada, patriotyzm w sercach na co dzień, a nie tylko jako wywieszoną flagę 11 listopada i tak dalej…

Dziwna jestem, nie? Niedzisiejsza. Mogłabym tak po prostu iść i kupić cokolwiek….

Może się zainspirujesz…